içimde bir sıkıntı var. Bu yolunda gidecek diye umutlandığım her şey tüm hevesimi kursağımda bırakıyor. Gözlerim doluyor ağlayamıyorum. tek başına sorun olmayacak şeyler öyle çok birikti ki hayatımda hepsi bir bütün olup zehirliyor beni. Her şeyi böylece bırakıp arkama bakmadan gitmek istiyorum sadece. Çok erken yoruldum bitkin hissediyorum kendimi. Mücadele edebilir miyim bilmiyorum.
biraz kırgınım sanırım.. kırgınlık ilginç bi kavram.. bu hissi yaşamak için biraz geç kalmışım sanırım.
bir insanla 1.5 sene boyunca sevgili olmak ne demek bilir misiniz?
ben de yeni öğrendim.. ne olduğunu yeni anladım. ağır br şeymiş 1.5 sene sevgili olmak. sorumluluklar getiriyormuş. insanı büyütüyomuş, biraz da yaşlandırıyormuş. dırdır sıkıntılı bi konu, aman düşman başına. neyse, 1.5 sene sevgili olmak, heh! onunla birlikte uyuyup, onunla birlikte uyanmak.. evlilik gibi düşünün. belki de evlilik tarafından sınanmanın. ama büyük paylaşım 1.5 sene. öyle kolay kolay silemiyor insan.. lise aşkı değil ki. öyle bir 1.5 sene düşünün , onunla birlikte geçen.
anıları yok edemiyorsunuz bilir misiniz?
siz ayrıldıktan sonra, anıları atarsınız ama onlar fiziksel olarak gider. ruhları hep kalıyormuş anıların. zaten birini atsan 10 tanesi geri geliyormuş. ayrıldık, beyfendinin 2 sene takılması lazımmış. üniversite hayatı piç oluyormuş. evlilik tribine girmiş. korkmuş. ama başına gelicekleri tahmin edememiş bayım.
Hatıra kutusu da çok kötü bişeymiş mesela. o hatıraların acı vereceğini tahmin edemiyor mesela insan. benim için hatıralar çünkü geriye bakıp üzüntü duyulmuş şeyler olmadı hiç. hatıralara bakıp güldüm hep, sevdim hatıraları..
ama öyle de olmuyormuş. hatıralar kötüymüş. birlikte fotoğraflar kötüymüş, sendeki çorapları kötüymüş ya da ne bileyim sana aldığı çamaşırlık da kötüymüş. halbuki çok severek almıştık. eheh. kötüymüş işte. atamıyorsun anıları.
mesela bi insana güvenmenin ne demek olduğunu öğrendim..
ben güven kelimesinin ne demek olduğunu öğrenmek için de çok geç kalmışım. 22 yaşında bi insana güvenmenin ne demek olmadığını bilen insan mı olur demeyin. var, benim.
neyse, o da çok ilginç bi hikaye. sesinin tınısında vardı onun güven duygusu, hissettiriyordu. yanlış yapmayacağını bilirdin onun, yalan söylemeyeceğini. Omzunda rahat rahat ağlayabileceğini biliyorsun o insanda. ağlıyorsun beraber. neyse, bi gün bişey duyuyosun ve diyosun ki bu mu lan benim inandığım, güvendiğim? malesef ki öyle. güvenmeyin kimseye.
sevin ama bokunu çıkarmayın mesela. onsuz gecelerde rahatca uyuyun. uyuyunca rüyanızda sürekli onu görmeyin. varlığını sürekli istemesin bünye. onu düşünmesin. artık düşünmesin yani. mesela mukavemet sınavının ortasında aklına gelmesin. var di mi öye bi imkan, bunu yapabilir. yapması gerekir yani.
kötü olan ne biliyor musunuz zaten..
gidişi alex gibi oldu...
o kadar emek, o kadar yaşanmışlık, o kadar geçirilen vakit.. hiç birinin önemi yok. mukavele iptal, alex 2 gün içerisinde yolcu ve kahbece.. bizim ayrılışımız gerçi türk filmlerindeki gibiydi. severek ayrılmak diye bir şey çıkarmışlar, allah belasını versin onun zaten de. neyse, kavga ettik biz ama 1.5 senelik yaşanmışlık var ya. ayrılamıyorsun öye. kavgalı kalmak istemiyorsun. zamanlık bi kargaşa olduğunu, o kızla net tekrar barışacağını düşünüyorsun. kendi kendine şey diyosun
" olum, bu benim hayatımın fırsatı lan. Allah herkese bi şans tanırmış bu hayatta, bu kız benim şansım " onu asla bırakmam.. ama şimdi de birlikte olmak istemiyorum. nasıl yaparım, söz veririm.. çünkü biz sözlere güvenirdik, yalan söylemezdik. sözüme güvenirdi benimde neyse, çoğusunda ciddiydim ben zaten ama karşıdaki resmen makara yapıyor. söz veriyor ama havaya. yalanını öğreniyorsun yıkılıyorsun.
ona bunu söyleyince suçlu sen oluyorsun. sonra yine de diyorsun, " olm o başka lan, b1iz küs olmamalıyız " diyosun. konuşmaya çalışırsın, konuşmak istemez. işte o zaman çıldırırsın.
bu hayattaki en kötü şey fevrilik. fevrilik felaketi getiriyor usta. denemeyin boşverin.
benim verdiğim 3-4 fevri kararın sonucudur bu hüzün. kendi aptallığına yan derler ya. hihim yanıyorum. mesela ayrıldığımızda ben onun şer olduğunu düşünüyordum. " her şerde bir hayır, her hayırda bir şer" vardır ya. meğersem hayırmış bizim böyle olmamız. şer sonrasından geliyormuş. 5 ay sonra.. ama acı biraz böyle. çirkin. bildiğin tırnak ucunuza sürekli iğne soktuklarını falan düşünün. sürekli acıyı tazeleyen bi yapısı var yani. evre evre yaşanıyor. bu aralar mesela şey diyorum, acaba o da düşünüyor mudur lan.
çünkü kolay değil diyorum, 1.5 sene olum nasıl kafasından hemen atabilir. olum benim gibi adam bile atamadı, o nası atıcak diyorum kafamdan. sonra da attığını düşünüyorum. bitiriyorum kendimi. yoruyorum.
ama anlıyorum, tecrübe ediniyorum.. belki kendime tutamayacağım sözler bile veriyorum. mesela şey düşünüyorum, mezun olduğun kesinleştiğinde, gitmeden 2 gün önce buluşup "lan o zaman da şöyle şöyle karaktersizlikler yapmıştık, ne zamanlardı di mi hihihi " diyebilcek miyiz birbirimize, belki de vedalaşabilecek miyiz?
bunu isterdim mesela. mezun olmadan önce, son kez bi yüzleşmek isterdim, yüz yüze gelmek. belki anlatamadığım çoğu şeyi anlatırdım. niye böyle olduğunu konuşmak isterdim eğer adam akıllı konuşa1bilseydik. neyse, bu sanırım büyük bi sanrı. sanrıyı boşver de, keşkeler zor mesela.
hayatın keşkeler üzerine kurulu olması da çok ilginç. isveçli bilim adamları araştırmış mıydı acaba bu konuyu?
bu keşkeler de can sıkıcı.. yapmadığın şeyler için üzülüyosun. keşke şunları da yapsaydım, keşke şunu çok daha fazla yapsaydım. keşke şunu yapmasaydım. allahsız keşke.
o hep gelicekmiş gibi düşünüyosun mesela. odanı temiz tutuyorsun, çamaşırlarını bitiktirmeyip, bulaşığını gününde yıkıyosun.
boşluğa düşmek kötü şey be. 1.5 senenin boşluğuna mesela. büyük o boşluk, ufak gibi durduğuna bakmayın.
maf ediyor adamı, nasıl hareket ediceğini bilmiyor, anlık özgüven kayıpları yaşıyor. kırılıyor, çok kırılıyor lan.
bu kadar iyi niyete bu olmamalıydı.
karaktersizlik bendeki ya, işte hâla onu düşünüyorum. Ve birlikte olma ihtimalinin sıfır olduğunu bildiğin halde.
Bunun bilim dalındaki adı neydi lan? kendine eziyet etmekten zevk duyan insan işte. o benim muhtemelen. aptal gibi düşüyorum, o gününü belki de gün ederken. umarım düşünüyordur beni lan. geliyim aklına özellikle. güzel anılarla ama ben kötü anıları silebilecek karaktersizlikte birisiyim muhtemelen. çünkü sürekli güzel anılarla geliyim akla, tebessüm et. beddua etme. çünkü sen hep güzel anılardan oluşuyorsun malesef.
ve malesef ki bunun adı karaktersizlik arkadaşlar.
bide, fazla tütüne yüklenmeyin.
kusra bakmayın, başından sonuna kadar okuyan olduysa, muhtemelen bana sövüyodur mesela hayatlarından 5 dakika çaldığım için..
Çünkü yazamasam patlayacağım.içimdekiler sığmıyor bedenime.Koskoca bir kütle var üzerimde en ufak şeyde yaş olup süzülüyor gözümden.Kafamın ağırlığını taşıyamıyorum sanki.Düşünemiyorumda,sadece bir sürü şey var beynimin içinde düşünmeye çalıştıkça bir bakıyorum bambaşka yerlerdeyim.Böyle olmamalı,böyle olması için hiçbir sebep yok...içim acıyor be ne denir bilmiyorum hissettiğim tek şey acı.
ben bu yazıyı öylesine yazdım çünkü; bazen öylesine olmak gerekir, düşünmemek. sınav varmış, vize varmış kime ne? ben bu yazıyı öylesine yazdım sen öylesine okuyorsun boşa zaman kaybı.
ben her geçen gün bir şeylerin değişmesini beklerken zaman içinde hep sözlerinle hayal kırıklığına uğrattın,yaraladın beni.Zor oldu,uğraştık,direndik ama sevdik.Sonra "yapamıyorum" ların duvar oldu önümüze.ilk darbe değildi bu,yalvartmıştın başında sadece canım biraz daha yandı.Sustuk,ağladık,sonra geçti düzene girdi derken yine bir karşı cins için yalan girdi aramıza,orada sarsıldık olmayan güven daha da yerle bir oldu.Uğraştım,konuştum,sustum,ağladım,ağlamadım,yalvardım yakardım bir türlü seni bana alıştıramadım.Bazen oldu sandım,alıştın sandım,seversin sandım,sevdin sandım bir şey oldu yaralandım.Hep ben verdim,hep ben sevdim.Sonra "belki sen olmasan"ların geldi ardından,sustum,duramadım konuştum,bağırdım çağırdım günü kurtardım,olmadı.Şimdi "seninle vakit geçirmeye,birlikte olmaya alışamadım"lar geldi.Aslında beklendik ama beklenmedik bir anda kalbime son büyük darbeyi bugün attın.Bağırdım çağırdım,sustum,ağladım,olmadı.Ben bekledikçe umut ettikçe sen hiç olmamışsın,senin bedenin yanımdaymış ruhun benden uzak,ben bekledikçe benimle olmayı isteyeceğin günü,ağzından çıkacak günü beklerken sen daha alışamamışsın ya sen bizi hiç var etmemişsin aslında.olmayacağına bile bile çabalamışım.Ne çok isterdim benimle aynı duygularla sevseydin beni,ne çok isterdim benimle yaşamak istediğini duymayı,ne çok isterdim bir kere içinden gelerek ben zorlamadan bana herşeyim demeni.Ben seni herşeye rağmen sevdim ama sen bana herşeye rağmen "alışamadın"...başka sözüm yok,sözler bitti artık...
