Rastlantıların bir anda hayat bağı olması, sonrasında ayak bağı olması. Neticede her şeyin son bulduğunu düşünürken bir anda karşına çıkması.
Hayat denilen ilizyonun, daha doğrusu doğumla ölüm arasındaki sihirin bize sunduğu beyhude planlamalar doğrultusunda, mantığını kullanarak karar verdiğin o ve şu zaman aralığında yaptığın yanlışlıklar ve doğrular arasında gidip gelen bizler, neyin ürünüyüz acaba diye sormadan edemiyor insan.
Hiç olmayacağını zannettiğin şey ya olursa ? Ya da çok güvendiğin o halat koparsa ?
Düşünmeden edemiyor insan. Bizler dünyanın stabil yaşayan kayıp çocukları olarak, çok mutsuzuz dimi ? Ama bu bizim stabiliğimiz. Kimin başından ne geçmiş olabilr ? Neye çok üzülmüş o üzüntüsünü neyle sıvamıştır ?
Biz hiçbi zaman kendimizi düşünmedik. Çünkü akıllı olmak bunu gerektirdiğini düşündük.
