her sabah kalkıyorum güne güzel başlamak adına sıkı bir kahvaltı ediyorum, kendimi daha güvenli hissedebilmek adına özene bezene giyiniyorum, boş boş konuşan bir insan olmamak adına birkaç kitap karıştırıp birkaç film izliyorum..
arkadaşlarla buluşuyorum sonra,bık bık konuşuyorum,gülüyorum.. Akıl veriyorum çokça, Bayan mantığım ya hep dost sohbetlerinde güzin ablalık yapıyorum..
Güzel şeyler duyuyorum genelde, takdir ediliyorum, iltifat alıyorum..aksi de olmuyor değil tabi.. anlık mutluluklar biriktiriyorum, güzel zamanlar..
sonra ayrılıyorum, uzaklaşıyorum kalabalıktan.. yalnızsın kızım diyorum. "hayatımda biri olmalı" düşüncesini hiçbir zaman gütmemiş biri olarak çokça sığınacak birine ihtiyaç duyuyorum bu ara.
Öfkeleniyorum ....üzüldüğümde rahat uyuyan insanlara, üzerine titrediğim insanların bana kıyamamak gibi bir sıkıntısının olmamasına,beni anla diyenlerin beni anlamaya çalışmamasına, mutsuz uyumama sebep olan insanlara öfkeleniyorum....
en çok da bana kendimi özel hissettiren insanların beni sıradanlaştırmasına duyduğum his tam olarak ne bilmiyorum. Üzüntü, öfke, kızgınlık..Sanırım hepsi..
Anlıyorum yeni yeni..
anaçım,
uysalım,
işveli, cilveliyim,
tripliyim
ve ben bunları bir sevilme iç güdüsüyle yapıyorum.
Bi sebebim yok, sonucumun olmadigi gibi. Yaptiklarimin bi mantigi yok, olur olmaz harcayarak tukettim ben mantigi.
Birisi gonderdi, orta dunyada mahsur kaldim. Sonra metrobus bekledim, gene nedensiz. O kahrolasi kulakliklarim kulagimda yine ve fisildiyor "estranged" diye...
Evet, aslinda orta dunyaya gitme sebebim de buydu ama simdi ne yapacagimi bilmiyorum.
Ben bu yaziyi yazdim ama kime yazdim bilmiyorum, yardimi olacak birisi var midir oralarda?
--spoiler--
evet sana sana sana hepinize be.
rezil iğrenç yaratıklar. hiç mi insanlık yok sizde ha? nedir bunlar ha nedir? nasıl yollarsınız bu pislikleri o tertemiz insanlara? onlar kitap istiyor, kalem istiyor, okul istiyor, okumak istiyor. onlara yardım elinizi uzatacağınıza birde utanmadan, sıkılmadan alay ediyor küçük görüyorsunuz. aslında alay edilecek küçük görülecek birileri varsa o da sizlersiniz. hiç bir işe yaramayan asalak gibi yaşayan sizler. utanacağınızı bilsem yüzünüze tükürmek isterdim ama ondan da anlamazsınız ki siz...
--spoiler--
karanliga yazdimben bu yaziyi. karanliktan beslenmek kavramina. bunun bir leyh durumu ikien aleyh duruma gecmesi artik yaraliyor. beklemek ve sikilmak kavramlari artik anlamini ve manasini yitiriyorken bulamazsam eger ki o hic olmayacak ve bunu daima uzecek, *
iyi olmak bu kadar kolayken, neden daha zor olan kötü olmayı seçer insanlar?
Ben iyi biriyim diyemem tabi ki. mutlaka benim de hatalarım oldu, incittim, kırdım, ağlattım. Bütün bunlar olası. farkında olmadan çok daha fazla zararım dokunduğu insanlar olmuştur.
ama bilerek kötülük, fesatlık, hainlik, çıkarcılık, ben merkezcilik neden? neden kırmaktan zevk alırlar, ya da olabildiğince umursamazlar?
bunlara benzer tonlarca soru var kafamda. ve içlerinde cevabını alamayacağım da sorular var. biliyorum. ama bu şekilde yaşayamıyorum. kötü insanların varlıklarını bile bile nefes alamıyorum. çevremde ki onca insanın suratlarında ki o melek maskelerini çıkarıp, tükürmek istiyorum. Nefret ediyorum hepinizden. Nefreti bana öğrettiğiniz için...
