elimde masaya çapraz biçimde yasladığım duralitim ve kimsenin yanında kusamadıım nefretimi dökeceğim kağıdım. masamın üzerinde buhar ve kokusunu yayan kahvem gözlerideki uykuyu biraz daha kaçırmayı bekliyor. düşünüyorum, fakat iki dakika sonra bunların hiçbirini hatırlamayacağımda biliyorum. ve gözlerimden iki damla yaş iniyor yanaklarımın üzerinden çeneme doğru, haber vermeden, sessiz sedasız bırakıp giden sevgilim için dudaklarımı da açamıyorum, sesim çıkmıyor adeta nefes bile alamıyorum. bir kağıdım var her şeyimi anlattığım ona da anlatamıyorum varmıyor ellerim ve kalkmıyor sallandığı boşluktan kollarım. ve gözyaşım düştü sonunda kağıdın üzerine. gözlerim puslanır gibi oldu sanki akan yaşlarla. dünden beri şakaklarımda hissettiğim ağrılar hafiflediği iyice ve sanki iyice alışıyor gibiyim. fakat hala açılmıyor dudaklarım nefes almak için dahi. kalkıp yüzümü yıkamak istiyorum, lakin kalkamıyorum. dizlerime giden sinirler kopmuş sanki. kollarım hala sallanıyor boşluktayım, bir tek zihnim düzgün çalışıyor. merak etme yakında o da seni düşünmekten pes eder. ne de olsa bir daha sana dokunamayacağım.
Kulak verin bana geceler. Bana kaybolan benliğimi verin. Hislerimi, gözyaşlarımı verin ki eski ben olayım. Eskiden olayım. Eskimeyen bir şarkı olayım. Yağmurlu gecelere yazılmış bir aşkın esiri olayım.
