canım kızım/oğlum; anneni doğurduğumda bu ülkenin ne menem bir pislik içerisinde olduğunu biliyordum ve annen bu pisliğin filizlendiği ilk yıllarda doğdu. annen doğduktan 2 ay sonra, o zaman başbakan olan ve ardından yüce divanda yargılanıp layığını bulan insanın teevizyonda yaptığı uzun bir konuşma üzerine; annenin yatağının başına gittim ve uyuyan annenin yüzüne bakarak "ben bunu nasıl yaptım? ne hakla seni böyle bir dünyaya doğurdum" diye ağladım. benim ağlamam birşeyi değiştirmedi birtanem, o insanın layığını bulmuş olması da birşeyi değiştirmedi. sizin geleceğinizi kurtaramadık. tüm hayatımızı üzerinize siper ettik, tüm imkanları zorlayıp sizler için imkansızı yaratmaya çalıştık. ama başaramadık. şimdi siz bu çivisi çıkmış dünyanın belki de son umudusunuz. savaşmaktan vazgeçme güzel kızım/oğlum, geleceğin için mücadele etmekten asla vazgeçme. bu annene ilk öğrettiğim şeydi, sana da bunu öğretmek aileme karşı borcumdur. savaşmaktan korkma, çarkın içinde dönen dişli olma.
Gel bakalım torun. O zamanlar bu savaşlar daha yeni yeni başlamıştı. Ayaklanma olarak çıkmıştı ilk önce, sonra buyuk savaslara bıraktı yerini senin de gördüğün gibi. Depremler Allah'ın helak etme yöntemi olarak görülüyordu. Bütün bunlar yetmezmiş gibi insanlar unutuyordu hemen. Demet akalın, serdar ortaç, hande Yener filan dinliyorlardı. Cumhuriyetle yönetiliyorduk. Sonra Amerika bize özgürlük getirdi. Zenginler çok zengindi, fakirler çok fakir. Yani yine iğrençti dünya ama şimdiki kadar değildi.
