nisan ortasında bir sabah, hava buz gibi, hatta kar yağmış geceden çankaya'ya. samanpazarı'ndan bakınca çankaya sırtlarından görünüyor bembeyaz çatılar. cam gibi karşı taraf. tüm karşı taraflar böyle net midir bilinmez; istanbul'da anadolu'nun karşısı, izmir'in karşıyakası; ölümün karşı yakası ne durumdadır gidenler için? Kalanların ruhunun tam karşısı? ince çizgiler var hayatta, ruhun karanlık yerlerinde de. ölümle yaşam arasında ve delilikle akil olmak arasında.tesadüfen aklımızın sahibiyiz belki şu an ya da küçük bir şansın eseri hayattayız. korunaklı mıdır çizgiler? hayır! olmalı mıdır? belki. biri insanlığı kurtarsın; hafıza temizliği mümkün olsun artık, dip köşe, köşe bucak; ve zaten 'doğarken ağladı insan; bu son olsun, bu son!'*
özledim sesini, gerçekten... öyle böyle değil... başım dönüyor, midem bulanıyor, yokluğuna gebeyim galiba, doğumda ölebilirim, şimdiden söyleyeyim...
biz... biz olduk mu sahiden biz? buradaki ikinci biz, sen ve ben, birincisiyse; benim olduğunu tahmin ettiğim birinci çoğul şahıs... aslına bakarsan -ki ben bakıyorum aslına- ben diye bir şey yokmuş. şöyle ki;
biz olunca yani biz olmak için sen ve benim toplanması gerekiyor, ama ben yokum zira şimdi sen yoksun ya, bu toplamdan sen eksilince 'ben' kalması gerekiyordu, ama yok... arıyorum 'ben' i o da gitmiş 'sen'le... farkında olmadan belki de dibine kadar farkında olarak 'ben' yani olmayan şey, sen olmuş... ve gitmiş...
düşünemiyorum... düşünüyorum bir yere varamıyorum, sonra yediremiyorum. kaldıramıyorum çaresizliği galiba... yapamıyorum diyip çıkmaya çalışıyorum işin içinden bu sefer de o her şeyi kurcalayan, inadına ayrıntıya inen yanım bırakmıyor diğer yanımı...
garip bir sakinlik var üzerimde, fırtına öncesi sessizlik desem çok klasik, beynimle kalbimin yaşadığı soğuk savaş desem postmodern arabesk olacak ama sonuç itibariyle gözle görülen, görülmese bile fiziki olarak hissedilen bir durgunluk yaşıyorum... belki de yaşanması gerekenleri çok çabuk tükettiğim için erken yaşlandığımı hissediyorum ya da bugün de dahil olmak üzere bütün gelecek günlerimin içinde en büyük rolü sana verdiğim için başrol oyuncusunu kaybeden bir film gibi çekim arası vermişimdir hayatıma... ölürken montajlarım ben buraları merak etme, hani şerit gibi geçecekmiş ya gözlerimin önünden...
tarifi var adı yok aslında yaşadıklarımın-hissettiklerimin... isim koysak ya? ne güzel olurdu değil mi? aa bak bir isim geldi aklıma, fiilden türemiş bir isim, oynamaktan-oyun... belki de oymaktan geliyordur zira oynanan oyunda oyuldum tabir caizliğinin son noktasında...
kızıyorum... sana değil kendime... ciddiyim hem de seninle olmadığım kadar ciddi, düşün artık ne kadar düşünüp bu sonuca vardığımı... verdiğim sözleri tutamadım kendime, ilk defa verdiğim bir sözü tutmuyorum biliyor musun? sana da söz vermiştim hatırlarsan... onu da tutacaktım, onu da... istemedin, sorguladın... sorgulamayacaksın geçmişi ve geleceği, kurcalamaya gelmez onlar, geçmiş acıtır gelecek vesvese verir... sadece anı yaşayacaktık, sadece... ama sen çantanı toplamadan çıkmadın dışarı, ne olurdu makyaj malzemelerin evde kalsaydı... ve görecektin aslında her şeyin ne kadar basit olacağını, isteyecektik çünkü... en başında da istememiş miydik?
şimdi yoksun; ve olmayacaksın hayatımda tabi artık neye hayat denilecekse nefes alış verişlerimde... gülüşün için, kısa da olsa yaşattığın mutluluk için, beni içinde olduğum kuyudan çıkartıp tekrar attığın için, kısacası yaşadığımızı sandığım ve aslında yaşamadığımız her şey için teşekkür ederim...
son hediyem; anne sütü saflığında bir güle güle dir sana...
yolun açık olsun papatyam...
Gelmek işte. Bayağı bir fiilin mastar hali. Arapça, Farsça yahut ibranice den ya da başka bir dilden gelmemiş olan gelmek. Kendine gelmek gibi... Yazdıkça yazası gelen birinin,bir gün bir yere yazmaya gelmesi gibi.
Ütülenmiş elbise kokusuyla kasvete bürünmüş, sonraki gününde okula gidilecek olmanın verdiği enteresan duygu-ki o gün her yer turuncu yada griye bulanmıştır- ile anımsana bilecek bir pazar öğleden sonrası; işte böyle bir mana'nın böyle bir gidişin, tam tersi gelmek.
Gelmek, gitmek gibi değil...
Borçluya haciz,masaya meze, mideye bulantı ve şehre bir film veya bir nebiye bir vahiy gelir. Ama işin enteresan yönü gelmenin,gitmeyi haber etmesidir.Sonra bir gün,bir kadın/erkek gelir,gelişi saadetin müjdeleyicisi zannedilir ama çok geçmez bu geliş; bir çocuğun en sevdiği çizgi filmi izlerken elektriğin gidişi gibi ezinç dolu bir gidişe neden olur. Sonra bir parça benden bir parça nebi den gider-gelir.Azap,bu gel-git'in hiç bitmeyişidir.
öğrendim!
sensiz yaşanmadığını. şimdi kaç doktor gelirse gelsin, eski beni diriltemeyeceğini!
biliyordun, yaşayamayacağımı, aldırmadın! oysa ki ne hayallerimiz vardı değil mi?
ben sandığın kadar güçlü değilim ki, gidişini kaldıramam ki! senin sevginle ayağa kalkmıştım, onunla ayakta durabiliyordum, görmedin...
bu kız dedim, tamam dedim, işte o dedim her gece hayalini kurduğım, dualar ettiğim karşıma çıkması için dedim, sensin dedim, inanmadın!
nasıl dolacak şimdi bıraktığın boşluk? kim gözlerimin içine bakıp yüzlerce kez 'seni seviyorum' diyecek? hadi onu buldum, kim senin gibi 'bitanem' diyerek aklımı başımdan alacak? zaten sana o boktan sweat shirt ü o yüzden almıştım, bu şehirde onun aynısı yoktu, tekti... sen de öyleydin, inanmadın!
boşuna mıydı? kulağına söylediğim şarkılar, beraber bağırarak söylediğimiz şarkılar, ettiğimiz danslar, yediğimiz yemekler, izlediğimiz filmler, verdiğimiz sözler boşuna mıydı? bu kadar mı dayanabildin bana? bu kadar mı dayanabildin mesafelere? hani, her şeyindim ben senin? hani hiç bırakmayacaktım ben seni? hani hiç ayrılmayacaktık, ne olursa olsundu? kafamıza koymuştuk birbirimizi? böyle olmamalıydı bebeğim, böyle olmamalıydı...
şimdi;
vakit geçiyor ama nasıl geçtiğini bir de bana sor! akrep ve yelkovan, senin burada olduğun zamanlardaki performansına ters orantılı olarak çalışıyor, akrep yelkovanı sokmuş, ilerlemiyor saatler... gözlerim, kulaklarım telefonlarda, belki ararsın, mesaj atarsın diye... bense, debelenip duruyorum bıraktığın boşlukta, çıkamıyorum... olmuyor, bataklığa düşmüş gibi, debelendikçe daha da batıyorum sensizliğin girdabına...
unutursun dedin papatyam... söylesene nasıl unutayım seni? nasıl sileyim parmak izlerini tenimden, kokunu odamdan? sen nasıl yapacaksın peki?
üzüleceğiz, hem de gereksiz yere... bırak bir kere de dağınık kalsın saçların, düşünme sonrasını, bırak rüzgar essin bebeğim bırak essin... savurmasın bizi...
gün geçecek, günler geçecek... azalacak mı sanıyorsun acım? azalacak mı sanıyorsun acın? en çok koyan da bu zaten... vaktin saçma sapan alış verişinde, azalacağız boş yere... ve yine doğrulayacak kendini 'hayat almadan vermez ama vermeden alır' lafım...
söylemiştim sana en başında ama 'gideceksen şimdi git' diye... daha da büyütme sevgini, o zaman çok zor olur benim için diye... hayır dedin, gitmeyeceğim dedin ama şimdi kurduğumuz hayallerin gerçekleşebilme ihtimalini sorguluyorsun... sen ki benim geçmişimi biliyorsun, ne hayallerimin suya düştüğünü ve seninle hayal kurarken ne kadar zorlandığımı ve kurduğumuz hayallerin gerçekleşme ihtimalini soruyorsun... bu saatten sonra olmayacak duaya amin diyebilir miyim sanıyorsun sen? olacaktı papatyam olacaktı, hepsi olacaktı, istedikten sonra hepsi olacaktı... ama sen kaçtın, neden? bilmiyorum? mantık? mantık diye bir şey yok mantık arıyorsan zaten bizim başlamamız mantıksızlıktı... en başında vardı hata ama başlayabildikten sonra hangi mantık, hangi realiteden bahsediyorsun sen?
çaresizim bir o kadar da anlamsız... baksana, iki kelimeyi bir araya getirip kurallı anlamlı bir cümle kuramıyorum ikimiz hakkında, dağınık paragraflarda özetlemeye çalışıyorum halimi... anlasana artık, kafam koyduğumu seni, anlasana artık en çok senin sevildiğini ve sadece senin sevileceğini...
bahane anlatma bana, sadece 'bitanem' de... hiçbir şey istemiyorum 'sen'den başka... soldurma papatyaları papatyam... soldurma bizi... soldurma...
yalancı asma bahçelerde geçirdiğim kaçıncı bahar bu? derin saten bir uykunun içindeki yeşil yıldızlar da parlamıyor artık. Çok mu uzaklaştım acaba olmam gereken yerden? Sahi olmam gereken yer neresiydi? Tam ortasından bölünmüş hayatım. neredeydim ve şimdi neredeyim? çağlar atlamışım sanki, geleceğime tezat arkama dönüp bakmaya korkuyorum. korkum pişmanlıktan değil ama yine de korkuyorum. lalezar bir cennetin orta yerinde yalnız bırakılmak kadar ağır bir ceza var mıdır? bunun için seçilmişim galiba, yücelmek değil amaç sadece olduğum yerde saymam ve neysem o olarak kalmam.
bağışlanması gerekmiyor hiç kimsenin. zihnim yeteri kadar genişledi ve anlıyorum seni, onu, herkesi. önce gözlerimi kapattım, uzun derin bir uykuya yattım sadece. ellerin rüyalarımda geziyor, soğuk. yaprak ve kalem kan kirmizi rengiyle yıllanmış bir şiirin bitmesini bekliyor. şiir bitecek ve yaprak katlanıp sol göğsümdeki yerini alacak.
Okunmadan eskimiş bir mektup gibi kalacak her şey.
ve zaman hep gelip geçer.. döner dünya umarıszca.. günler izler birbirini, saatler amansız.. kış mevsimi gelince beyaza boyanır her yer, hayatlar da öyle.. bir yeni beyaz sayfa açar gibi bir yeni hayat gelir oturur düşlere.. ve hiç uyanmak istemez insan.. işte böyle bir düşün kıyısında dolanırken buluyorum kendimi.. bir adım daha atsam "sen" olacağım.. biraz geri çekilsem karanlıklarda.. sanki dokunsam tenine, kaybolacakmışsın da ondan uzanamıyorum ben sana.. dudaklarıma bir çocuğun gülümsemesi gizlenmiş.. aklım hep havalarda.. bir gayret kalkıyorum ayağa ve bir an bile dönüp arkama bakmak gelmiyor içimden.. elimde olsa, ellerini alıp sokacağım koynuma.. ve rüyalar da bazen gerçek olur diye düşünüyorum.. şimdi yanımda olsan diye geçiriyorum aklımdan, sesimi karıştırsam sesine.. uyusam saçlarında.. gözlerimi ilk açtığımda ilk gözlerine baksam.. kelimeler bulsam sana, daha önce duyduklarına hiç benzemeyen, fısıldasam usulca kulağına.. dokunsam dudaklarına ve her taraf beyaza boyansa.. ilkbahar koksa tüm şehir.. seni de alsam rüyalarımın içine, kaybolsak sonsuzlukta.. ah bir de mesafeler bu kadar uzak olmasa.. uzak olmasa kurulan hayaller.. sessizlik çınlamasa kulaklarımda.. böyle böyle düşünürken ben, karşında buluyorum kendimi.. bu ana kendimi defalarca hazırlamış olmam değiştirmiyor hiçbir şeyi.. öylece susuyorum.. susuyorum öylece ben ama, sanki sesimi duymuşsun da sen, kelimelerimi, gülümsüyorsun.. geceler hep kavuşur sabahlara.. benim de güneş vuruyor yüzüme, gözlerim ellerinde.. ellerimde bir parça hayal.. ve hep böyle uzak olacak değil ya düşler..
halının altına süpürdüm gururumu, göz yaşlarımla da ıslattım toz yapmasın diye...
utanarak, biraz da içimde kızararak itiraf ediyorum kendime 'hatalıyım'.
bazen susuyorum aslında çoğu zaman; dilimi sıkıştırıp dişlerimin arasında, kanatarak susuyorum, kanayarak... damlalar süzülüyor gözlerimden, aldırmıyorum, kanıyorum...
kanıyorum kendi kendime ve farkediyorum en iyi kendimi kandırdığımı zaten kendimden başkasını kandıramıyorum...
kaldıramıyorum sensizliği; ağır geliyor, yalnızlık ağırıma gidiyor. senaryolar yazıp boğuyorum kendimi, nefes nefese uyanıyorum her uykudan... biraz arabesk, biliyorum ama öyle... hatta arabeski de 'hayat zaten arabesk değil mi' deyip yutturuyorum kendime...
toparlanmaya başladım... taşınmam gerekiyor ama neresi olduğunu bilmiyorum ve nereye olacağını. sadece toparlanıyorum... ama ondan da vazgeçiyorum bir süre sonra, olmadığın bir yere gitmektense olmadığın bir yerde kalmayı tercih ediyorum...
sevdiğim... özledim sana sevdiğim demeyi ve senden duymayı... nasıl özledim bir bilsen... sesini, tenini, gözlerini her şeyini nasıl özlediğimi bir bilsen... bilsen ne olacak ki? dönmeyeceksin ki... benimki de laf işte... bilmiyor musun sanki, nasıl bir karanlıkta olduğumu, bilmiyor musun dönünce çiçeklerin açacağını... bilmiyor musun şu an ölüyor olduğumu...
sevdiğim, ölüyorum... saflığına katık karışmış beyaz bulutların... dolu dolu, dolu yağıyor üzerime, kalbime. sevdiğim; ölüyorum...
hani sana hala sevdiğim diyorum ya, yine kötü bir şey yapmıyorum değil mi? hani hep kötü şeyler yapıp-söylüyorum ya ben, sorayım istedim o yüzden... aslında ben de pek memnun değilim bu durumdan, sevdiğim dediğim zaman senin de duymanı istiyorum, öyle kuru kuru havaya sevdiğim diyorum, hele bir de senden duymak var ya... offff...
ama şu an elimden bir şey gelmiyor bundan başka hatta hiçbir şey gelmiyor elimden... oysa çok iyi yapabildiğim o kadar çok şey var ki, kalbim-ruhum bağlıyken olmuyor işte...
böyle olmamalıydı... böyle bitmemeliydi en azından... bağırıp çağırmalıydın, gidiyorum dediğimde... izin vermemeliydin, hadi ben hayvanım... evet hayvanım yaptım... ama sen engel olmalıydın... olmadın... bugünse tekrar atmamalıydın beni o kısa bir süreliğine çıkardığın kuyudan... böyle olmamalıydı bebeğim, böyle olmamalıydı...
kendime iyi bakmıyorum sevdiğim... bakılması gereken beni sende bıraktım ben... iyi olmam da, kötü olmam da, yaşamam da sana bağlı...
ama sen kendine... bize iyi bak sevdiğim... bize iyi bak...
ben bu yazıyı sana yazdım.
Sigarayıda bırakamadım ya lanet olsun.
Bir nefes daha çektim.
Yine senin resmini çizdi dumanlar.
O en uzaktaki parlayan yıldıza senin ismini koydum.
Her gece dertleşiyorum seninle.
Kim bilir sevgilim.
belki bir gün dönersin bana.
Aradığın mutluluğu aşkı bulamaz.
Ve karşıma çıkıp bir gün`
seni seviyorum` dersin.
bir gün ulaşacağım sana.
o en uzaktaki parlayan yıldıza.
sevgiliye, dost'a yazılabilecek ve daha sonradan onlara okurken söylenebilecek söz...
ben bu yazıyı sana yazdım,
evet sana
ama sen yoksun ve bu yazıyı hiç okuyamayacaksın.
sen o sınırlı olmayan zamandasın
kimsenin bilmediği
bilenlerin de geriye dönüp anlatamadığı yerdesin...
ben bu yazıyı sana yazdım,
belki yukarıda bir yerde
bunu görürsün
bilmen gerekir seni sevdiğimi
ve senden sonra seveceğim her güzeli
senin üstüne inşaa edeceğimi...
ben bu yazıyı sana yazdım,
seninle buluşacağımız o güne
sakladım artık kelimelerimi
ve ben
seni aldattım
yaşamak zorunda olduğum bu kahpe hayatta
yüreğimin ve parmak uçlarımın
başkasına duyduğu özlem yüzünden...
ben bu yazıyı sana yazdım,
ve sen beni
affedebilirmisin?...
Çok yalnızım, sensizim, karanlıktayım, özlüyorum seni, yanımda
olsaydın keşke sana, sana öyle sarılmak isterdim ki..
Sensiz geçen günlerimin ne tadı ne de tuzu var..
Yaşıyorum böyle hergün ölerek, hergün biraz daha tükenerek hayatın karşısında,
Insanlar içinde acı çekerek, hergün biraz daha, biraz daha solarak..
Duyuyor musun beni üzügünüm ve de mutsuzum ben..
Yaşıyorum böylece hergün ölerek, hergün ölümü bekleyerek saatlerimi sayıyorum.
Yığınlar içinde hergünüm kabus gibi geçer, senin için yaşamak, sensizliğe yaşamaktır benim için sonralar..
Boşa geçer günler, gece olunca anlamsızlık kaplar tüm ruhumu
Karanlığa çeker beni yiyip bitirir her göz kapatışlarımla aklıma gelmen.
Mektuplarını okuyorum, mektubun elimde gün ve gün yazılmış gözyaşı kokan.
Fotoğrafın işte yaşam kokan elimden düşmeyen
Söz vermiştim sana umudun ölmez.
sen de söz vermiştin ne pahasına olursa olsun
sen de söz vermiştin herşeye rağmen..
Bir çocuk gibi safça gülmek mi yoksa acıları biraz azaltmak mı yaptıklarım?
ben söz verdiğim gibi işte burda yine karşındayım dimdik ve çaresizce.
Veremediğin yanıtları düşünüp ne zormuş diyorum yine gülerek.
Değil bu sevgilim yaşam bu değil, yaşam sensiz güzel değil, değil..
Sen hep mutlu olmalı sen gülmelisin
Söz vermiştin bana güneşli birgünde kaçacaktık çocuklarla uzaklara
Salacaktık gök yüzüne uçurtmaları biz
Gülecektik hep biz gülecektik
Düşler bozuldu, güller soldu burda kırıldı kolum, döküldü yaprağım
Hatırla sevgilim hatırla yağmuru sağanak gibi aniden yağan yağmuru
yaşamak çok, çok güzel demiştin ya artık değil, değil..
biliyorsun işte..
biliyorsun beni. bende seni. korkak parmakların esiri olduk hep ve canımız yanmadıkça açıkça konuşmaktan korkan dilimizin...
ses tonumuzu hep iyiye, güzele, nezakete, tehdide harcadık... hiç tam anlamıyla yansıtabildi mi ses tonumuz yüreğimizin hislerini?
"fonda türk sanat müziği çalıyor kısık bir seste.."
"şimdi uzaklardasın/ gönül hicranla doldu/ hiç ayrılamam derken/ kavuşmak hayal oldu"
ayrılık mı gerekir bize? özlem mi? acı mı güçlendirir edebiyatımızı?
bu, boş beyaz sayfa senin yüzünden daha mı cesaret vericidir?
hiç bilemem, anlayamam, anlatamam...
sevmiyorum ki seni, peki neden bu hissiyat? kızgınlık mıdır ki? yoksa pişmanlık mıdır? hırs?
belki de hepsi, belki de hiç biri.
ulaşılamayanın hazin hikayesi... "onlar" seni en basit şeylerle mutlu edebiliyorlar gibi. oysa ben, bu kadar basite bile indirgeyemiyorum...
bir annenin bebeğini sevmesi, sakat birinin koltuk değneklerine sarılması ve ona mahkum olduğu için ettiği lanet gibi...
hem sevip, hem kahretmekmi bu?
yazdıkça genişliyor bembeyaz, parlak zemin...
bir kaç sigara masamın üzerinde, bir fincan kahve... karanlık odada gözlerimi kamaştıran beyaz sayfanın nur yansıması...
...ve yazmam için beni zorlarcasına sürekli yanıp sönen kursör. |
yitirilmişliğin derdi tasasımı bu? ya da söylediklerinin yalan olma ihtimali? eğer doğruysa neden kıskandırır gibisin?
değil ise, ben neden kıskanır gibiyim?
nasıl bir muhtaçlıktır bu? nasıl bir sığınış. "al beni yar" demek neden bu kadar zor. incecik bacaklarının üzerine başımı koymak istemek, incecik parmaklarının narin dokunuşlarıyla huzuru bulabilmek, belki de bakımsız saçlarının tellerini okşamak istemek, ya da kuruyan dudaklarını öpebilmek.
şuan gibi hissedecek miyim biraz sonra? neler bulup suçlayacağım seni kim bilir?
bilmeyeceğinin ve okumayacağının ihtimali belki de bu denli cesur kılan parmaklarımı.
dedim ya; hiç bilemem/anlayamam/anlatamam dışımda canımı alan kahırlar var.
manevi bir değerin yok bende. hayal gücümün ve yüreğimin doymazlığının ürünüsün sadece. bütün bunları hak ettiğini hiç sanmıyorum, bilmeni de istemiyorum.
ben bu yazıyı sana yazdım ama sen bunu bilme istiyorum.
Hicbir sey bilmiyorum. Ne diyecegimi de yazacagimi da... Bir yandan cenneti yasiyorum, diger yandan icimde cehennemi. Fiziksel olarak cehenneme donecegimi bilmek daraltiyor beni. O olmasa, buranin da anlami yok sanki... Onu bile bilmiyorum!!! Bildigim ve delicesine emin oldugum tek bir sey var. O'nu seviyorum ve O'nun icin burdayim. Gozumu acip karsimdaki insanin O oldugunu gormek kadar guzel bir hissi yasiyor olmak bu dunyada cenneti yasamaktan farksiz! O koca mavi gozlerini acip bakiyor bana. Tatli ve saskin bi sekilde. O'ndan uzak olmak korkutuyor beni. Dusundugum zaman kahroluyorum. Ve galiba O, bu yasadiklarimin farkinda degil... Basit bir sarki sozu guc veriyor bana:
When i'm weak, i draw strength from you.
And whe you're lost i know how to change your mood.
And when i'm down you breathe life over me .
Even though we're miles apart, we are each other's destiny...
Bazen gercek olmak icin fazla guzel geliyor su dakikalar bana. Bazen mutlulugumdan aglayacak gibi oluyorum. Ama O uzgunse... Iste o zaman dunya karariyor... O'na yaninda oldugumu hissettirmek icin elimden geleni yapiyorum. Dave Grohl benim yerime soylemis zaten, ben de tekrarliyorum:
Mine is yours and yours is mine.
There is no divide...
In your honor,
I would die tonight!
Mine is yours and yours is mine.
I will sacrifice...
In your honor,
I would die tonight!
For you to feel alive...
Sonra her sey duzeliyor iste! Beni duyuyor, ve basariyorum! Gucumu onun icin kullaniyorum ve onu mutlu goruyorum. Ben basarmadiysam bile O'nu mutlu gormek bana basarili oldugum hissini veriyor. Bir kez daha tekrarliyorum, hep yanindayim diye... Chris Martin ne de guzel soylemis:
Lights will guide you home.
And ignite your bones.
And I will try to fix you.
Ve gece! Birden kendimizi isiklarin icinde buluyoruz. Goz kamastirici bir isik bu. Hayallerimde gormek istedigim ve gercegini yasadigim isiklar. O isiklarin arasindan parildaan iki goz. Masumca bana bakiyor. Hipnotize olmus gibiyim, oylece kitlenip bakiyorum. Calan sarki bu sefer tanidik, gulumsuyorum:
Oh you look so beautiful tonight.
In the city of blinding lights...
Ruya sanarak uyaniyorum yasadiklarimi. Etrafima bakiyorum ve ne kadar gercek oldugunu bir kez daha gorup tepkisiz kaliyorum. Hem iyi, hem kotu. Geriye saydigim gunler kadar cabuk tukeniyor burda zaman. Bitmesin istiyorum, ama bitiyor. Ve o anlamiyor yine... Cunku belli etmiyorum, etmemeliyim. Bana ne kadar guvendigini tekrar ediyor defalarca. Sevginin lafi bile gecmiyor. Korkuyor muyuz ne? Neyse, cevapsiz kalan bir soru daha iste...
I'm proud to be the one you hold when the shakes begin...
Her seyimi sana vermeye raziyim... Bunu soyleyebilyorum sadece. Cunku baska cevabim yok!
I share it all with you...
Powder blue...
Bazen uzaklara dalip gidiyor o iki mavi goz. Ne diyebilirim ki... Ne dusunuyorsun diye soramiyorum. Uzerine gitmiyorum. Derken kenetleniyor o iki goz benim iri kahverengi gozlerime. O an icimden duyuyorum, bir ses fisildiyor:
Don't look too far...
Uyuyakaliyoruz beraber. Ellerimiz kenetli. Kalktigimda ellerimizi ayrilmis. Acikli bir ses, hazin bir sekilde yankilaniyor yuregimde:
Whatever happens, don't let go of my hand...
Goz yaslarim donmus bir irmagi besleyen bir kaynak gibi suzuluyor. Nihayet kiriliyor o buz tabakasi, agliyorum sessizce. Beni duymayacagini bile bile kapali kapilar arkasinda. Gecirdigimiz gunler teker teker geciyoru gozlerimin onunden. Haykirmak istiyorum, ama sesim cikmiyor.
Oh it's such a perfect day,
I'm glad i spent it with you.
Oh such a perfect day,
You just keep me hanging on.
Senin kollarinda olmek, sensiz yasamaktan daha guzel gorunuyor gozume. Ninni soyleyer gibi beni olume gotursen raziyim...
Spiel mir das lied vom tod...
Yasadigimiz her saniyeyi geri alip tekrar yasamak istiyorum. Kim becermis ki bugune kadar da ben yapacagim? Unutulup gitmeye mahkum olarak o guzel anlar belki de...
I wish that i could turn the clocks right back.
It´s easy to forget just what you´ve got...
Hayatim boyu beklemis gibi hissettigim ama aslinda sadece 8 ay bekledigim bir sey bu. Dilegim gercek oldugu icin Allah'a cok dua ediyorum, ama iste su an bile beni karanliga itmeye yetecek kadar bogucu...
I've been waiting a long time,
For this moment to come.
I'm destined for anything at all...
Besledigim duygular, cektigim aciya esit adeta. Sana o kadar cok ihtiyacim var ki... Her saniyeyi beraber gecirmek, her an yaninda olmak. Hicibir sey konusmasak bile o guzel gozlerine bakmak... Gerisi hic mi hic onemli egil. Cok degil belki de 5 gn sonra tamamen, belki son bir kez daha hoscakal diyecegim. Ve belki bu basit bir elveda olmaktan oteye gidemeyecek...
In my dreams I can see you.
I can tell you how I feel.
In my dreams I can hold you.
And it feels so real.
I still feel the pain.
I still feel your love.
I still feel the pain.
I still feel your love.
Somehow I knew you could never, never stay.
And somehow I knew you would leave me.
And in the early morning light.
After a peaceful night,
You took my heart away.
I wished, I wished you could have stayed...
Ama ne ben kalabiliyorum, ne de sen duruyorsun. Gidiyoruz, bir daha gorusmemeyi goze alarak. Hayatimin en buyuk acisini, susarak bastirmaya calisarak...
öyle seviyorum ki seni ruhunun karanlığına hapset beni, çıkmak istemiyorum derinliklerinden. müptelası olduğum hazine orada gizli.
uçurumların kenarlarında ömrü tehlikeli çiçeklerdik, aldırmadık sevdanın sarhoşluğuyla, direndik.
büyük bir rüzgar kopardı bizi en derinlerde yittik, bittik. şimdilerde derdi var bu yüreğin, hafızadan silmek kadar kolay olsaydı keşke. yaşananlar yürekten silinmiyor. ve unutmak sözcüğü anlamını yitiren içi boş bir sözcük olarak kalıyor.
kalabalıklardan kaçar oldum rüzgar ansızın kokunu getirir ve yüzüme çarpar, hayalin ansizin karsimda beliriveririr diye. sarkılara, en zamansız uykulara, yalnızlığa kaçar oldum. en kolay nerede bulabiliyorsam seni, (yokluğunda) oralarda buldum kendimi. kendime bakarken aynada küçümseyen gözyaşları dökülüyor gözlerimden. en derinimde seni bırakarak gitmek istiyorum artık senden..
benim olduğuna inanmayarak saatlerce yüzüne bakışımı, yanından ayrıldığım her an içimde yaşadığım garip yürek çarpıntısını, bu çarpıntıyla başedemeyip koşarak yanına dönüşümü ve gözümü ayırmaksızın sana bakarken hissettiğim, inanmazlıkla karışık mutluluğumu düşündüm.
seni görmezken ağzıma attığım her lokmanın büyüyüp beni boğmak üzere olduğunu, yaşadığım duygu karmaşası sebebiyle ayaklarımın yere basmayışını, varlığınla üstlendiğim sorumluluk ve hayatıma girmenle yaşayacağım değişiklikleri düşünürken aldığım korkuyla karışık hazzı, o ilk günlerin karmakarışık, şaşkın, uçucu, mutlu hislerini düşündüm.
neydi bu hissin adı, aşk mı? sevgi mi? hayır, biliyorum ki o sırada herşey birbirine karışıktı, duygularımın içinden işte bu diyip çıkarmak, ayırmak ve isimlendirmek mümkün değildi hissettiklerimi...
fakat biliyorum ki sevgi sonradan geldi, seninle olduğum her gün biraz daha artarak, anlamlı ve sebebi olarak çoğaldı.. her gün biraz daha fazla, en fazla ne kadar olabilirse...
bazen yüreğim öylesine şişiyordu ki, bundan fazlasını taşımaz bu organ diyordum, bazen öyle coşkuyla seviyordum ki severken coşkumu denetleyebilmek için kendi canımı yakıyordum.
sevmenin sınırı var mı, en fazlası ne kadardır bilmiyorum. ama tanımlamak için söyleyebileceğim şey şu, seni kendimden fazla seviyorum. seni her zaman kendimden fazla seveceğim. benim sınırım sensin, kişiliğimin sınırlarını esnetebileceğim, gerekirse oluşturduğum tüm doğruları yerle bir edeceğim tek sınır sensin. oldu mu, anlatabildim mi hissetiklerimi..
o günde biliyordum benim olmadığını, bana ait olmadığını.. bir insan ne kadar ait olabilirse bir diğerine ancak o kadar benimdin.. bu bilme hali, yüzüne baktığım zaman hissettiğim hazzı, gururu, mutluluğu eksiltmiyordu.
birlikte geçirdiğimiz yıllar içerisinde, varlığın sebebiyle hep şükran duydum, uyurken yüzüne baktığımda hissettiğim en belirgin şey, sevgiyle beraber bu şükran hissiydi. en dolu dolu teşekkürüm senin hayatıma girmiş olman içindi..
şimdi ise bunları bana bir kez daha düşündüren şey yavaş yavaş gitmekte olduğunu farketmek.. adım adım uzaklaşıyorsun hayatımdan.. bu günün geleceğini hep bildim, ama şimdi bakınca çok çabuk olmuş gibi geliyor.. gitmekte oluşunu görmek içimi yakıyor ama bir o kadar da gurur duyuyorum, sana kattığım şeyleri, seni, şu an geldiğin biçimi görüyor delice gurur duyuyorum..
hayatımızdaki bu değişim beni sarsıyor, ama elleriyle güvercinini azat eden biri gibi biliyorum ki gitmen gerek, kendi serüvenini yaşamak için gitmen gerek...
ben, bundan sonra senin hayatının bir misafiri olacağım, bu güne kadar birinci elden dahil olduğum şeylere sen müsade ettikçe katılabileceğim.
ben her zaman buradayım ve sen benim hayatımın baş köşesindesin bunu biliyorsun, her soluk almak istediğinde yanıma geleceksin..
güzel kızım, adım adım kendi hayat serüvenini yaşamak için gidiyorsun, senin yaşantındaki sıralamam değişiyor, ama sen benim hayatımda hep aynı kalacaksın..
ve yine biliyorum ki, anne olduğunda maceramız farklı bir doygunluk ve biçim kazanacak, bekliyorum ve seni her zaman çook seviyorum..
ben, bu yazıyı sana yazdım... Her harfin arkasında onlar kadar ünlü olmayan özlemlerim var.Sevgimiz heceler uzadıkça büyüyor ve bir virgül bizi birbirimize bağlıyor.Bizim küçük ünlü uyumumuz yok belki ama kalplerimizin büyük ,ünlü, bir uyumu var.Aşkımız üç nokta.biri sen,biri ben,biri de özlem.
isminin ardından küfürler sıralarken içimden; gözyaşlarım yanağıma değmeden yastığımı ıslatırken; bi yandan nefes almaya, diğer yandan ses çıkarmamaya çalışırken tek bi şey diliyordum.. sadece birazcık anlamanı beni, ne hissettirdiğini, canımı ne kadar acıttığını, senden ne kadar nefret ettiğimi.. ve en azından bunları anlayacak derecede acı çekmeni.. biliyordum o acıyı benim sana veremeyeceğimi.. biliyordum benim yüzümden acı çekecek kadar beni önemsemediğini.. yapabilecek olsam bile ağzından çıkanlarla beni yine gülümseteceğinin, bi anlığına her şeyi unutturacağının, tekrar umut vereceğinin ve hiçbi şey olmamış gibi devam edeceğinin farkındaydım.. bu yüzden yalvardım gece boyunca, karşına çok seveceğin biri çıksın diye.. onunla konuşurken kendini huzurlu hisset, her an özle, her an yanında olmak iste diye.. "bu sefer olacak gibi" dedirten biri olsun diye.. senin için değerli olsun, seni değerli hissettirsin diye.. ben, kendimi senden başkasıyla düşünemezken, kendimden başkasıyla olman için yalvarırken kanadım en çok.. ama, tek çarem buydu.. dışarı atabilmek için seni karıştığın kanımdan, yapabileceğim tek şey buydu.. daha fazla dolaşmamalıydın içimde, daha fazla girmemeliydin kalbime, daha fazla hissetmemeliydim seni tüm benliğimle.. kan kaybederken, seni kaybederken, sana olan tüm sevgimi kaybederken tek bi cümle geçti içimden, içimdeki boşlukta defalarca yankılanan: lütfen beni anla...
Beklemekten bıkmadın, sabrettin. Sabretmenin ilacını nerden buldun bilmem ama sen hep beklemeyi bildin, bekleyişin suskun saatlerini giydin üzerine. Nasıl dayandın?
Nasıl dayandın o suskun acıya? Suskunluğunun çığlıklarını nasıl bastırdın? Kilometrelerce uzak bir dağ başında bekleyişin içinde nasıl saklandın? Ölüm sessizliğini bekleyişe nasıl çevirdin, habersiz, kimsesiz, sessiz nasıl bekledin? "bekle" demeden, beklemeyi öğretmeden, beklenmeyi hissettirmeden nasıl bekledin? "belki bekliyordur" beklentisini bana nasıl öğrettin? "belki bekliyordur" beklentisini nasıl yokluğa çevirdin?
Beklentiler içindeki bekleyişin adını bana verdiğin gün "beklenmenin ve beklememenin" ne olduğunu öğrendim. Şimdi artık ben de herkes gibiyim ve beni bekleme gelmeyeceğim.
