bak bugün de hastayım ayağına okula gitmemekte direttin. doktor bile götüyle güldü sana. faranjit hastalık mı ibnetor? neymiş efem, boğazı gıdıklanıyormuş. dur, en iyisi ben bunu uludağ sözlük'e yazdırayım da görsün ebesininkini. evet.
günler günlere, aylar aylara vurdu. günün dolmadan, ayın olmadan geliverdin. öylesine. bi nedenin yoktu. sadece öyleydi işte. dışarıda kavurucu sıcak varken üç gün yattığım hastane odası buz tuttu. heyecanlı bekleyiş başladı. sanki her şey normalmiş gibi, zamanında olmuş gibi. önce yan yataktaki annenin bebeği geldi. sonra da sen gelecektin. bekledim.. bekledim.. gelen giden olmadı. zaman durdu. kuş sesleri, rüzgarın uğultusu, ağaçların hışırtısı kulaklarımda uğuldadı. neden sonra biri geldi. doğduğunda birazcık nefes alamamışsın. o yüzden kontrol altına alacaklarmış seni. öyle dedi ve gitti. bomboş gözlerle odadaki herkesin gözlerine baktım. nefes alamamak da ne demekti öyle? öyle bir şey olabilir miydi?? gözlerim sordu. herkes sustu. gözlerim doldu. herkes sustu, başını eğdi. cevapları buydu.
yanımdaki anne acılarını bebeğini koklayarak dindirdi. belliydi. yürüyemiyordu ama gözlerinden belliydi. ben üç gün acılarımı dindirecek hiçbir şey bulamadım. sonra gidebilirsin dediler. nasıl yani bebeğim olmadan mı gidecektim?? olabilir miydi böyle bir şey? dostlarım geldi yanıma. belli etmedim hiç. anlamadılar bir şey. ya da ben öyle sandım. ya da öyle sanmamı istediler her neyse.
eve geldim. yorgun bedenim, acılarım ve bommboşş kollarımla. saatlerce yaşlar akıttım. sonra bana kızdılar "sen böyle olursan o nasıl tutunacak hayata" dediler. haklıydılar. kendime çeki düzen vermeliydim. yaptım da. süt gönderdim sana. sarı, beyaz renkli. 26 gün bir fanusun içinde sakladılar seni. sana bir şey olmasın diye 16 gün yüzünü bile göremedim, koklayamadım doya doya. beslenmen de azıcık iyi değilmiş. öyle dediler. fotoğrafını gösterdiler sonra. cihaza bağlamışlar seni. ağzından kolundan her yerinden hortumlar geçiyor. küçücüksün. günler günleri kovaladı. ay oldu. sonra bir telefon geldi. "meral bebeğin annesi misiniz?" dedi biri. "evet" dedim "ben annesiyim". ilk defa anneliğim hatırlatıldı. yarın seni emzirmemi isteyen bir telefondu bu.
ve ilk koklayış, ilk dokunuş. saatlerce beraberdik. biliyorsun zaten. sonra doktor geldi. sana baktı apar topar tekrar aldılar seni kollarımdan. hemşire oksijen seviyenin düştüğünü söyledi. sen oksijen alamadıkça ben onu solumaya kıyamadım. adil değildi bu, hiç değildi hem de .tekrar cihaza bağlamışlar seni sonradan öğrendim. üzülmeyim diye çoğu şeyi söylememişler bana. ama hissettim ki ben. ellerim, kollarım bommboşş eve döndüm yine. yatağımın yanındaki beşiğine baktım.. baktım.. uyuyakaldım. birkaç gün sadece öyle uyudum.
yine bir telefon geldi. ve yine seni görecektim. her şey çok güzeldi. seni görmeye geldim. sonra yine aynı şey oldu, aldılar seni benden.
birkaç gün daha geçti ızdırapla. sonra yine bir telefon. yine aynısı olur diye o kadar çok korktum ki. ama bir daha almadılar seni benden. eve kollarımda seninle geldim. dünyalar benimdi.
şu an sana bakıyorum da sensiz ne yapardım hiç bilmiyorum. hiç.
küçücük bedeninle nasıl da tutundun hayata öyle. kokunu yerim..
henüz doğmadın hatta belki hiç doğmayacaksın bilemem, ama bir gün doğmanı umarak yazıyorum bu yazıyı.
o gün gelip de seni kucağıma aldığımda gelmiş geçmiş tüm dertlerimden arınacağıma öyle eminim ki. büyüdüğünde ne renk olacağı bile belli olmayan ve daha şimdiden ölesiye merak ettiğim o ufacık gözlerine baktığımda geçecek her şey. gözlerini yumduğunda da bi an önce uyan isticem mesela ama kıyamıcam dokunmaya. ve büyü diye elimden geleni yaparken, aslında hep bebek masumiyetinde kalmanı da isticem.
ne adın sanın var daha, ne de içimde tek bi hücren. ama biliyorum ki geldiğin gün tekrar aşık olcam ben dünyaya...
yaşadığım tüm mutlulukları bir kenara bırakıyorum...
sen alın yazımın en okunaklı satırısın oğlum. sen benim kalan ömrümsün. yüzüne baktığımda tüm dünyaya kafa tutabilme cesaretimsin... aşk için, aşk olansın. gurbet ellerde yanlızlığıma ilaçsın.
üzmesin acılar seni, yıldırmasın yaşadıkların... şükrediyorum annen olma sıfatını bana layık gören Allah'a.
