burayı günlük gibi kullanmayalı uzun zaman oldu. yine tepem attı bir şeylere koştum geldim. sözlük, insanımızın iş bilmezliği beni çıldırtacak dereceye geliyor arada. bugün dolaylı tümleç bile olmayan yalnızca özne-nesne-yüklemden oluşan cümlemi 4 kez anlattım. kimseyi salak olmakla suçlamıyorum, bu salaklık değil "işimi gören varken ben neden uğraşayım"cılık.
resmi işleri bilirsiniz, çok yavaş yürürler. sorumluluk onda, bu iş oradan çözülecek derler. oraya gidersiniz sizi geldiğiniz yere gönderirler. sonra bu iş şuradan çözülecek derler. şuraya gittiğinizde ise sizi yeniden "oraya" yollarlar.
bir de bunun üzerine, kendi de dahil bir sürü insanı ilgilendiren konuda bu kadar "iş bilmezcilik" oynandığında iş çığrından çıkıyor. nasılsa ben ilgileniyorum ya, çöz diyorlar neredeyse.
kısaca, insanların çıkarları yolunda oyunlar oynamasından gerçekten yıldım. ortada öyle bir mutualist çıkar ilişkisi var ki, ben birininkini açıklasam öbürü kendi çıkarından dolayı bana inanmayıp beni sorunlu görecek. gırla laf atışları geliyor aylardır, daha önce anlatmaya da çalıştım. anlayana sivrisinek saz, anlamayana davul az gelirmiş. o kadar az geldi ki, söylediklerime nasihat ettiklerime pişman olurum hala.
geleceğe bir not bırakamadım, kendime bir tavsiyem yok. umarım daha fazla pişman olmam. sadece, haksızlığa haksızlıkla karşılık vermek gerekmese de susmamalıyım bu sefer. onu biliyorum.
Eskisi gibi başarıya hırsın kalmadığını biliyorum. Ama kendine bu hırsı edinmelisin. Son bir engebe kaldı. Sonrası hep düzlük. Şimdiye kadar kazandıkların başarma hırsının eseri, yine aynısını yapabilirsin.
Sen sonu olduğunu kabul ettiğin hayatına hep sonsuz şeyler almak istedin. Sonlu döngüne sonsuzluklar koymaya çalıştın, Mutsuzluğun bundandı. "Geride kalacaksa yaşanmasının ne anlamı var?" Evet bu soruya bir cevabım yok. Ama sonlu döngündeki değişkenleri biraz akışına bırak.
Küçük felone bu günlerini görse sırtını sıvazlar, alnından öpüp ‘aferin’ derdi. Bak çalıştın çabaladın ve bugün tam da yıllar önce hayalını kurduğun yerdesin derdi. Seninle gurur duyuyorum derdi, ve belki gözleri dolar, sana kocaman sarılırdı. Eminim ki sarılırdı. Aferin sana Felone.
Sessizliğin verdiği muazzam huzura hayran oldum. Ne çok koruyormuş sessiz kalmak, sen susunca kimsenin içine batacak kelimelerini duymuyormuşsun.
Onca dert üzerine, en ufak bi soruna tahammülüm kalmamışken sessizlik hazinesini keşfettim.
Mental zehirlenmelerden korunmak için kelime detoksu, insan detoksu şart.
Başımı çevirdiğimde hakkımda edilen laflar umurumda olmuyor yada sırf ben üzüleyim diye yapılan psikolojik şiddetlere direncim arttı.
Teşekkür ederim... içinizdeki kötülükler beni bana kazandırdı..
Sizinle bir derdim veyahut art niyetim yok, kendim dışında kimse hakkında fikrim veya merakım da..
Sade insan olmaktan mutluyum, bıraksınlar böyle kalayım...
muhtemelen hayatının en kötü döneminden geçiyorsun ama iyi yanından bak. daha kötüsü bi daha asla olmayacak. 1 sene sonra geriye dönüp baktığında hüzünlü ama komik bi nostalji olarak kalacak bugünler. dirayet seviyen de bikaç barem artmış olarak devam edeceksin hayatına. zaten herşey her zaman iyi olsa, iyi olduğunu anlaman güçleşirdi.
günlerdir gelip buraya yazacağım. kaçıyorum denebilir açıkçası. bugün kaçamadım.
çünkü dont you worry child? see heaven's got a plan for you. https://www.youtube.com/watch?v=1y6smkh6c-0
bu karantina günleri insanı gerçekten zorluyor. sorumluluklar biraz eziyor insanı. hayatımda hiç görünürde bu kadar az sorumluluğa sahip olduğum; ama beni mide kramplarından uyutmayan, uyandırmayan, yemek yedirmeyen yoğunlukta sorumluluklarla karşı karşıya kalmamıştım. ara ara baş ediyorum ama hakkımı yemeyelim.
şimdi tam olarak "bu an"ı kendime "zor an"larımda hatırlatmak için yazıya döküyorum.
geçmişteki zor zamanları düşünüyorum. şimdi bazılarını hatırlamak bile istemesem de en azından artık acıtamadıklarını görüyorum.
bu hissiyatlarını hatırlamalısın. her şey böyle olacak, daha sonra canın sıkkınken gelip okuduğunda o hissettiğin şey de. hayatın bir bitişi yokmuş gibi üzülmeyi bırak. üzülecek zaman yok. üzülmeyi ertelemeyi bilmelisin. ertele erteleyebildiğin kadar nasılsa bir gün hayat bitecek. tek gerçek senden sonraya bıraktığın sanat olacaktır. daha fazla müzik dinle, daha fazla kayıt al. her şeyin geçeceğini bil acıların da, senin de.
bu başlığı kendime motivasyon malzemesi olarak kullanıyorum. kimse kusura bakmasın valla, karma için falan burada değilim.
insan arada inancını kaybediyor, yakınlarından bazen "onlara göre" yaralayıcı olmayan sözler duyunca mesela.
boomer nesil gerçekten zehirleyici. bunun farkındayım yine de yaralanmaktan geri kalamıyor insan.
üstelik "boomer nesil" dediğimiz şey sadece 50,60+ yaşındaki insanlar değil. 20-30 yaşında hatta 17-18 yaşlarındaki gençlerde bile rastladığımız bir düşünce yapısı bence bu.
kendi yapamadığı her şeyi "basit" olduğu için yapmadığını savunan, kendinden biraz farklı her şeyi lince tutan, insanların kendi paralarıyla aldığı sattığına dahi karışıp alaya alan bağnazca bir düşünce yapısı. duyduğumda midem bulanıyor artık. gencecik insansın yazık sana diyorum. ama insanın çevresi bu düşünce yapılarıyla dolu olduğunda bu bağnaz düşünceler insanın iç sesi oluyor.
en basitinden beğenilen ufak bir ürünü alacakken bile o bağnaz sömürücü devlet memuru kafasında düşünceler insanın kafasında oluşuveriyor. "buna değecek mi?" gibi... ya istiyorsun işte al değmesi neye göre ölçüt olabilir! "aa olur mu öyle şey, onun yerine şunu şunu alsaydın!" devlet memuru tarzı taştan su çıkarıp içecek bir düşünce esir alıyor seni.
dinlemedim o düşünceleri istediğimi yaptım, alaya alındım alınacağım da biliyorum. ama insanın bu alaylara maruz kalmamak için istediklerini yapmaktan kaçmamayı öğrenmesi lazım. yoksa daha çoook bekler.
öğreneceğim. boomer nesli olan herkesle bağımı en aza düşüreceğim. maruz kalmak zorunda olduğumda duymamayı da öğreneceğim. istediklerimle dolu bir hayat olsun. uzunca bir süre uğramam yine kesin sözlük, sizlere de istediğiniz gibi hayatlar olsun.
