ben bu yazıyı kendime yazdım. kendi kendime sıkıldım diye hem. ders çalışmak istemememin manifestosu olarak belki. bu yazı belki narsist ama toplumcu olmak zorunda da değildi zaten. benim sıkılmış olmam belki kimseyi ilgilendirmiyor ama zaten ben bu yazıyı kendime yazdım arkadaş.
geçen iki yılın seni ne kadar olgunlaştırdığını ve bi o kadar da insanlardan uzaklaştırdığını görüyorsun. çektiğin acıların aslında bi sinek ısırışı olduğunu farketmen bi hayli zamanını alsada şimdi kilometreler ötedeki insanların acısını duyumsaman senin en büyük zaferin. insanları izlediğin süre boyunca onlarda gördüklerin hep aynı değil mi? ya sevgilisi yakmıştır canını, ya sevgilisi mutlu etmiştir aynı canı. ya ailesiyle kavga etmiştir yada aynı aile zam yapmıştır harçlığına. hep aynımutluklar aynı hüzünler. daha düne kadar öyleydin ve farkında değildin bu saçmalığın. büyüdün diyemem sana ama büyümeye başladın.
ben senin beynini s.keyim!
sen var ya sen, her zaman vaatlere kanan bir gerizekalısın. üstelik o vaatler gerçek olacak diye, türlü fedakarlıklar yaparsın sen. türlü şeylerden vazgeçer, normalde yapmayacağın salaklıkları kolayca yaparsın. zamanında yaşın tutsaydı oyunu genç partiye de verirdin sen, mazot 1 lira olacak diye.
akıllan diyeceğim ama, açık ve net ki; dana geldin, öküz gideceksin.
şimdi s.ktir git yat yatağına zıbar. yanlışlarını düşünerek ders çıkarmak için kasma. çünkü o yanlışları bir daha yapacaksın seni gerizekalı...
kendime söz geçirebilmem çok zor farkındayım ama neden bu kadar zor, neden laf anlatamıyorum, neden acıyı çekiyorum da mutsuz oluyorum anlayamıyorum... kendime yazayım biraz da dedim, belki okur da öyle kafasına girer bazı şeyler. yine olmaz biliyorum kendime okuttuğumda bu ne saçmalamış böyle diyecek onu da hissediyorum. yine dinlemeyecek, anlamayacak, üzülecek, farketmeyecek, çıldıracak, sinirlenecek, kısacası kafası basmayacak...
yine de ben bu yazıyı sana yazıyorum kendim, kabullensen bazı şeyleri iyi olacak. artık dönülmez bir yola girdin ve sen sen olmaktan çıkmadan bunun farkına varsan daha da iyi olacak. biliyorum inat ediyorsun, biliyorum gözüne soksam da görmek istemiyorsun. ama nereye kadar yapacaksın bunu, nereye kadar kaçacaksın benden? soruyorum sana... yok değil mi yine bir cevabın. çünkü korkuyorsun daha fazla canının acımasından, bir farkedersen her şey tersine dönecek sanıyorsun. biraz yürekli ol be, biraz çok değil... eskiden böyle değildin sen ne oldu? güçlüyüm artık diye geziniyorsun ortalarda ama güçlü olduğun falan yok. hala küçücük yüreğin, hala kırılgan... ne yapmalı sana, titretip kendine getirmeye çalışmalı mı artık? yoksa kendi haline bırakıp daha fazla saçmalamanı mı beklemeli, dersini alınca nasıl olsa geleceksin kendine bunu mu beklemeliyim? yok beklememem lazım daha fazla dağılacaksın çünkü... bir şeyler yapmalı bir şeyler, biri yol göstermeli...
geleceğime dip notumdur; sakın evlenme, olur da duygusal anına denk gelip evet demişsen sakın çocuk yapma, olur da azgın anına denk gelip yaptıysan allah yardımcın olsun.
kararsızlığı bırakıp bir karar ver, elinden ne tıpçılar, öğretmenler, hemşireler kaçtı sen hala ondan umut bekliyorsun. iyice ayırt et, aşk mı saplantı mı?
Sevgili idiot*
Krizlerine ara vereli bilmem kaç ay oldu.Bu sürede çok iyi anlaştık.Aptal ilaçlardan alıp uykuya dalmayı beklemekten vazgeçtin. Namaz kıldın onun yerine.Mümkünse devam et.Sana destek veren kimsenin olmaması durumuna karşılık "çok güçlü olduğundan" yalanını söylemicem.bu sefer bence sen sevilmeyi hakedemeyecek kadar şanssızsın.Gene inanmadın.Olsun.Frank'in çok selamı var.Gözü yarılmış gene. Ben kötüyüm.Sense artık öldün.
yoruldum artık. haddinden fazla yoruldum hatta. gelgitlerimde boğdum herkesi. sırf anı kurtarabilmek için söylediğim yalanlara ben bile inandım farkında olmadan. gecenin gelmesini hiç istemedim kabuslardaki o kocaman devler beni öldürmesin tekrar tekrar diye. anlatmaya çalıştım içimdekileri, hissetmelerini istedim benim hissedebildiklerimi ama başaramadım. çünkü onları bile doğru düzgün anlatmayı beceremedim. ama yine de her zaman suçu başkalarında aradım. acele adımlarım beni her geçen gün daha da derine doğru sürükledi. kendi yarattığım fırtınalarda tutunmaya çalıştım bir yerlere. ama her elimi uzattığım yer eriyip gitti daha ben dokunamadan bile. sonra kabuğuma çekilmek istedim. rahat bıraksınlar beni istedim. kendi kendime küçük bir dünya kurmak istedim. ama o görünmez eller boğazıma yapıştı, ben nefes almaya çalıştıkça daha da fazla canımı yaktı. sonunda çırpınışlarımı izlemek için beni kendimle bıraktı. ben batarken, düşerken, daha da dibe saplanırken o karşımda güldü sinsice ve beni bırakıp karanlığa karıştı o soğuk kış gecesinde. bana bıraktığı iki şey vardı geride : acı ve pişmanlık ...
ikili kalabalıklarımızı özledim. sen, ben... ben, sen....
ne zaman birine kızsam bilirsin başını kuma gömen kuşlar gibi, kızgınlıgım da kırgınlıgım da geçene kadar çıkmam oradan. hayata mola verircesine dip bucak kaçarım herkesten ve her şeyden... ve ben ne zaman kaçacak olsam sen tutardın ellerimden.
bu defa beni kızdıran da, kıran da sensin. konuşmak bile çok zor geliyor bu kadar mı yordun beni? aradan aylar geçmesine rağmen nasıl oluyor da kırgınlığımı atamıyorum. bu kadar mı yer etmişti varlığın cidden ?
duygusallık zayıflıktır, hep buna inandım. öyle çok inandım ki kimseye senin beni ne kadar üzdüğünden sözedemiyorum bile. unuttuğumdan dem vuruyorum sadece. yalan söylemek hoş değil elbet. ama kabul et ki bazı gerçekleri görmezden gelmezsem işte o zaman dağılırım ben. bu arada bu yazıyı kendime yazmam gerekiyordu sözlük formatına göre, sözlükcüm bu seferlik böyle olsun, benimde saçmalamaya hakkım var azcıcık sanıyorum.
Bu bir intihar mektubudur. Öncelikle, söylemeliyim ki, ölümümden bütün dünya sorumludur. Bu bir pes ediş değil. Bütün idollerimin intihar ettiğini yadsıyamam, ama bu onlara bir özeniş de değil. Bu, benim özgürlüğe aşıklığımın, asla bulunamayan o "anlam"ı bulmak konusundaki başarısız girişimlerimin ve ne zaman gitmem gerektiğini bilmemin doğurduğu bir sonuç. Uğursuz bir sonuç olduğunu düşünebilirsiniz, katılmıyorum. Camus arabasında ölüme doğru son sürat giderken, Plath çocuklarının o zehirli gazdan zehirlenmemeleri için kapı altlarını havluyla tıkarken, Elliott Smith en keskin bıçakla en doğru yeri ararken ve Romain Gary, karısının ardından devam edemeyeceğini düşünürken eminim şu anda sahip olduğum dinginliğe sahiptiler. Ono'ya gelince, neden devam ettiğini asla anlayamamışımdır.
Az önce de dediğim gibi, bu bir pes ediş değildir. Zaten gitmeye dakikalar kala, hala geride bir iz bırakmaya çalışmam, hala kendimi ortalara dökmem, tüm açıklığımla, anlaşılmayı ummam bunun bir tutunuş olduğunu gösteremiyor mu sizlere? Bu, bir arayışın sonudur. Ve diğerlerini bilmem ama, benim arayışım, olumlu sonuçlanmıştır. Aradığımı bulamamama rağmen. Asıl bulunması gereken, nereye bakmanız gerektiğidir ve bakılacak yer dünya değildir, dostlarım. Dünya kaybolmuşların yeridir. Dünya, asıl vazgeçmişlerin karargahıdır. Her gün minibüslerde sürüklenen o adam, hani şu evrak çantalı.. iyice bakarsan, bu vazgeçmişliği görebilirsin gözlerinde. Ve aynı zamanda, seni arayışından vazgeçirmeye çalışanlara bak. Nasıl da zavallılar, görüyor musun? Nasıl da korkuyorlar başaracaksın diye? Ölmeni istemediklerinden değil, yalnız kalmaya korktuklarından. insanoğlu, bu anda bile bencil, seni düşündüğünü sanarken bile kendi etrafında döner işte.. Aldırma, gerçeği bulacaksın.
Dakikalar sonra, benim bulacağım gibi. Bu dünyada bakılacak yer kalmadı artık. Hani kaybettiğin bir şey gibi, aslında hep ilk baktığın yerdedir. Sadece, ilk bakışında görmezsin onu. Bütün evi deşip yeniden başa döndüğünde görürsün ki, başından beri oradadır. Şu çok özlenilen çocukluk saflığı, masumiyeti gibi. "anlam"ı ararken kaybedilen o saflık gibi.
Oysa görüyorum. Yeniden en başa döndüğüm şu saniyede görüyorum ki, burada o. Ölmeden önce, ruhumun parçalanmış sayfaları arasından kanlar içinde çıkarıp giyiyorum üstüme. Hala ne kadar da yakışıyor bana... işte, ölümden olmalı, daha ona kavuşmadan bile ne kadar da anlamlandırıyor her şeyi.
Eh, gitme vakti yaklaşıyor. Bir son değil bu, yolculuk daha yeni başlıyor. Söz veriyorum size, yalnızca ölülerin tutabileceği türden bir söz hem de; "pes etmeyeceğim."
Bulacağım onu, diyorum size.
Hep böyle hatırlayın beni. Başım dik, yenilgiye doymamış, üstümde kanlar içinde kalmış saflığım ve artık saklamaya gerek duymadığım ölüm rengi bakışlarımla.
Başaracağım, hissediyorum işte. Geldi artık, vakit tamam. Asla gizlemiyorum, bundan siz sorumlusunuz. Çığlık çığlığa hissizliklerinizdi beni uyandıran. Teşekkür ederim hepinize. Dünyada bıraktığım bu son izi, beni ve savaşımı unutmayın.
Dying is an art, like everything else
I do it exceptionally well
I do it so it feels like hell
I do it so it feels like real
I guess you should say i've a call.
queen, 00:41
not: hayır, intihar etmeye niyetim yok. rahatlamaya ihtiyacım vardı.
alkolü bırakmayalım artık,cigarayıda. genç yaşımda yaşlandım ya. ve herkesten biraz uzak kalmalıyım,biraz kendim olmalıyım. kendimle yaşamalıyım, sahte gülücük saçan sahte insanlarla değil.
çok dengesizsin adamım.* ortada birden fazla yılbaşı planı var ve sen hergün karar değiştiriyorsun, ayıp olacak söz verdin herkese. artık kaldı iki gece ve her saat karar değiştirmeye devam ediyorsun... sen bu dengesizlikle herkesi satar evde durursun. evet, evde dur. ya da yok ya, bence ayselerin yanına. ya da yok yok, mehmetlerle.*
korkunu biliyorum küçüğüm, herşeyini bildiğim gibi. çünkü ben senim küçüğüm, çırılçıplak yalnızlığında bile yanında oldum sana öğütler ve sezgiler verdim. sen beni çoğu kez dinlemesen de ben söylemeyi bırakmadım. yapma dedim, yaptın. gitme dedim, gittin. hep sonunu sandığın yerlerde mutlu olduğunu sandın. "bu kadar sahiplenme bu mutluluğu, sana ait olan senden başka kimse yok!!"... sahiplendin. öylesine ki hemde, sanki göbek bağını onunla kesmişlerdi. yanıldın küçüğüm. anlaşılmadın. bu sefer kendini de pek iyi anlatamadın. korktun küçüğüm. yalnız kalmaktan, benim sesimi tekrar sana hitap ederken bulmaktan korktun. korkun başına ani bir sabah yağmuruyla indi ve rüzgarla sürülü bulutlar çöktü üstüne. bütün bunlara ve taze başına gelenlere rağmen korkmaya devam ettin. neden? sonrasından... "sonra ne olacak, nasıl alışacağım, nasıl adapte olacağım, kendimi işime gücüme tekrar nasıl vereceğim, etrafımdaki insanlar gülerken sırf zorunluluktan nasıl gülümseyeceğim? ya hayaller, planlar verilmiş sözler ve edilmiş yeminler? hepsi dün vardı, bugün yok. tıpkı ölüm gibi. kararlı bir yokedici, soğuk ve acımasız görünmez bir suikastçinin son kurbanları..." öğren artık küçüğüm. bana ve söylediklerime güven ve inan. inan ki, senin başkalarına söylediklerin de güvenilir ve inanılır olsun. beni dinle ki seni de dinlesinler. bana inan ki sana da inansınlar. söylediğim güzel şeyleri nasıl da dinliyor ve memnun oluyorsun? kendinde hissettiğin ve o çok sevdiğin gücün kaynağının ben olduğumu bildiğin halde, neden uyarılarıma kulak asıp tedbir almıyorsun? ne benim derslerim, ne senin talebeliğin bitecek küçüğüm. korkun seni er ya da geç bulacaktır küçüğüm. sevgin de aynı şekilde bulacaktır. ne zaman sevgin korkunu bastırırsa o zaman olacaksın sen küçüğüm. korku da senin, sevgi de. inandıkların için dürüstçe konuştun ve mücadele ettin. şimdi korkun için dürüst ol, savaş ve yen, sevgin için dürüst ol, savaş ve kazan. hiçbir güzel şeyin bedeli hafif, yükü ağır değildir.
