yazarların kendi imkansızlıklarına yazdığı entrylerin her bir toplamını aynı çatı altında toplamasdıdır.
gittin; gitmek zorundaydın ve gittin. yalnız bu var şimdi hayatımda. ne sen, ne büyüleyen gözlerin, ne de kokun kaldı belleğimde. bir tek gidişin kaldı hayatımda, ve kurduğum o minicik hayal. gitme... diyemedim...
bir yazarın kullandığı yazı o kadar hoşuma gitti ki dayanamadım bunu sana not düşeceğim; gidişin ambulans gibiydi güzelim, mecburen yol verdik. vay be harbiden hep aynı sireni çalıp durdun be, değiştirelim, farklı bir şey yapalım dedim naanii naanii dedin.
hadi nirinom nirinom yapalım bari dedim ama sen yine naanii naanii dedin.
ben mi?
mecburen yol verdim.
imkansızlığım, imkansızlık diye bir şey yoktur sadece zaman alır diyerek fatih terim'sel bir ideolojiye katılanlara diyorum ki; daha ne kadar zamanımız var?
