En stresli olduğum gün elime kağıt kalem alıp öylesine kelimeler karalarken yazdığım yazıdır. Her okuyuşumda bi efkârlanırım. Başlığına 'Biterken her şey…' koymayı uygun görmüşümdür. Evet.
içerik şöyle;
Bir şeyleri öğrenmeye başladığımızda ilk önce öleceğimiz öğretiliyor bizlere…
Bizler ise bir gün öleceğimizi bile bile yaşıyoruz. Bazen düşünüyorum kendi kendime; tüm biten şeylerin verdiği, beyin hücrelerimizi âdeta çatlatan o sancıyı… Eğer hayatın bitiminde ve hatta yaşamın her evresinde yaşayacaksak, sahiden hayat ne kadar güzel olabilir ki?
Mesela az önce kendi tabutumu taşıdım, kendi ellerimle gömdüm, gri bir toz bulutunu andıran ölü bedenimi, toprağın çatlayan göğüs kafesine… Damla yaş yoktu gözlerimde, kimse görmedi ağladığımı; ama öldüm…
Herkes gibi; Babam gibi, Jim Morrison gibi, hem de herkesin; 'Dibine kadar yaşıyorsun ulan!' dediği bir dönemde. Yaşamayı göze alacak kadar korkak olmadığımdan öldüm. Çünkü insanların yaşamak için tek bir şeye ihtiyaçları vardı; 'Yalan'. Hayatta kalmak için yalan söylediler. Bazen sevgilileri olması için yada birisiyle yatmak için yalan söylediler. Aşk için, para için, en çokta hayatları için yalan söylediler. Ve yaşadılar, sadece yaşamak zorunda oldukları için yaşadılar. Ama benim böyle bir zorunluluğum yoktu. Ölmek daha onurluydu bu kadar zombileşmiş, katılaşmış, kirlenmiş insan topluluğu içinde. ilk önce öleceğimizi söylediler bizlere, hem de 'Doğmak' ne demek henüz öğrendiğimiz günlerde. 'Öleceksiniz..' dediler. Öğrendik.
Şimdi düşünüyorum da; bunu da öğrettikten sonra geriye öğrenilmesi gereken ne kalıyor ki?
