bilirsin seni hiç sevmezdim. hayatımda beni bırakıp gidenlerden hep nefret ettim. sen hep içimde birikiyor, bir yumru gibi midemde duruyordun. kendimi boş hissetmemi engelliyor ve daha sonra içimi kıpır kıpır edip her seferinde beni terkediyordun. hem de gittiğin yerin neresi olduğunu bile bilmediğin karanlık sulara atlıyordun. o kadar çok bırakıp gittin ki beni. her seferinde farklı ruh hallerine büründüm. kiminde güldüm, kiminde ağladım...
hani hatırlar mısın bir seferinde sen giderken üzerinde birkaç damla kan vardı. beni terk ediyordun ve arkana dönüp bakmamıştın. ben sen yaralandın diye düşünüp arkandan gelmeye niyetlenmiştim. öleceğini düşündüm. daha sonraları anladım ki basur olmuşum. çok mutlu oldum biliyor musun? hayatında bu hastalığa bu kadar sevinen var mı bilmiyorum ama ben sevinmiştim.
daha sonra gerçeği anladım bokum.
sen beni benim için terkediyordun. içimde daha fazla büyüyüp benim patlamama neden olmamak için gidiyordun. sana hiçbirşey olmayacağını biliyordun bende kalsan bile. ama ben patlardım. dayanamazdım. seninle ilişkimizin başladığı günden bu yana kimbilir kaç kere hayatımı kurtardın.
sevgili bokum,
seni ne kadar sevdiğimi kelimelerle anlatamam. ama sıçamayacağım yerlerde kapıyı çalıyorsun ya yapma işte onu. insanların yanında sıçılır mı it! hadi akşama görüşürüz.
sevgili bokum,
gelişin bahar gibi, gidişin kış. kabız olan bünyeme can, tartıdaki ibrede 1 kilogramlık oynama gibisin.
niye haftada bir geliyorsun? duydum ki unutmuşsun bağırsağımın rengini? her ayrılışın acı sonla bitiyor kan revan oluyor beyaz tuvalet zemini. evet bokum, acımdan hemeroid oldum, kan kusuyorum verem gibi.
