aşkım için yazdığım bir yazı var taslaklarda duran, ama kafam mı güzelmiş yazarken benm neymiş, çok korktum şimdi okuyunca yazıyı..
gittiği ilk zamanlar yazmışım ve gerçekten şizofren olduğumu kanıtlamışım..
bu nedenle o yazıyı burda paylaşmicam..
bu paylaşmama kararımı paylaşmak için bu başlığa entry giriyorum..
lan durun bi dakka!!
kararımı değiştirdim, yani yine o yazıyı paylaşmicam ama burdan aşkıma seslenicem :
-aşkım bunu okuyorsan; seni kendine gelmeye davet ediyorum..
lütfen artık daha fazla korkutma beni. benden soğudun diye ölüp ölüp diriliyorum korkudan.. ailenin benden daha önemli olduğunu hazmetmem kolay değil, anla lütfen.. ayrıca sana telefonda söyleyemem yanına gelince ben anlatırım dediğim şey varya, beni anlamadığını düşünüyorum dediğim olay. onu burdan söylemeye karar verdim : mükemmel maddi koşullarda büyümemiş olabilirsin, ama herzaman yanında olan bir ailen (özellikle annen) vardı senin.. ha benim de anne dediğim insanlar var biliyorsun, seviyorum da onları.. ama asla senin anneni nasıl sevdiğini anlayamicam, sevmene hak veriyorum yanlış anlama.. ama anlayamıyorum.. bana altını çize çize "anlayışsız" diyerek canımı yakarken sen bunları hiç düşünmediğini biliyorum. ki kızmıyorum zaten biyığın derdin var orda bir de oturup "lan acaba bu beni neden anlamıyor" diye düşünmeni beklemiyorum..
bilmeni istediğim tek şey : ben hayatta kimseye sana verdiğim değerin onda birini bile vermedim ve bu değer vermediğim insanlar hep ağzımın içine baktı, ne desem yaptı.. rica da etmedim hiç, hep emir tarzında ne istersem o olurdu.. etrafta hala daha öyle. ha kalkıpta "aa bak sana nasıl değer veriyorum, sen anlamayınca gözüne sokayım bari" gibi bişey yapmıyorum yanlış anlama sevdiğim..
hayatımın aşkı sadece mutlu olmak istiyorum ama seninle.. seni istemeden üzdüğüm için çok ama çok özür dilerim. sen de beni çok kırdın ama. sadece ben nasıl sevmem gerektiğini yeni öğreniyorum..
küçük bi çocuğum, ilk defa oyuncağı olan bi çocuk.. çok mutluyum ama nasıl oynamam gerektiğini de bilmiyorum çünkü dedim ya ilk.. oynamayı, nasıl davranmam gerektiğini öğrenene kadar oyuncağı biraz kurcalamam, hırpalamam çok görülmesin istiyorum..
sevgilim, oyuncak lafını çarpıtmandan da tırsıyorum açıkcası:
seni "avcumun içine alıp, parmağımda oynattığım" yok!! bir daha bununla gelmeni istemiyorum karşıma.. kırıldım. senin bana olan düşüncelerin bu muydu?? ve yemin ediyorum* eğer annen yüzünden bize, ilişkimize bişey olsun, yada herhangi bi sebeple; hayatının içine ederim senin beni bırakırsan, asla mutlu olmazsın. annende asla senin evlendiğini falan göremez. kimse mutlu olmaz.. **
edit
edit
edit : demek boşanmak istiyorsun, vay ne çabuk ne çok yol katettik amk. neyse ya ne dicem sikeyim aşkı, hayatınıza bakın siz..
