Ben bu yazıyı vefat eden birine değil ailemden sonra en çok sevdiğim insana,ismine yaraşır yaşamayan,eski sevgilim hala sevdiğim adama yazıyorum... Emre me ...
Sevgilim,sevdiğim,her şeyim. Ben 17 yaşındayken bulduk birbirimizi. Bir sevgilim olur musun demenle, bir Nazım Hikmet şiiriyle,Kızıl Saçlıma ile başladı bizim aşkımız. Yavaşça.. ilk başlarda beni sevmediğini biliyordum,bilirsin kızlar anlar bu tarz şeyleri. Beni sevmediğini bile bile kaldım sende. Sonra ben seni çok sevdim Emre. Tarifi olur mu sence? Çok işte. Derecesi yok.. Bir gün hiç adetim olmayan bir şey yaptım,bilgisayarını karıştırdım, görmekten hala nefret ettiğim şeylerle karşılaştım,hala gözlerimde saklı biliyor musun? Bu bile sana olan aşkımın önüne geçmedi işte. Ayrılık girdi araya ve sen hiçbir şekilde açıklama dahi yapmadın bana,aylarca bekledim sonra bir aptal gibi yalvardım sana hayatımdan çıkma diye. Barıştık,hiç sinemaya gitmedik,el ele gezmedik,arkadaşlarımla tanışmadın,bana hediyeler almadın,beni güzel yerlere götürmedin vs vs ama ben senden hiçbir zaman fazlasını istemedim,kaldıramayacağın şeyleri istemedim. Senden zaman yaratmanı istemedim, ki bilirsin 1 saat görmeye bile razıydım. Ben üniversiteyi kazanınca her şey daha güzel olacaktı ama olmadı. 4 senedir ta içimdesin. Ben bunu ölü birine değil beni öldüren birine yazıyorum. Ailemden sonra en çok sevdiğim adama,ilk aşkıma. Yemyeşil gözleriyle günümü güzelleştiren insana . Gittin de iyi bok yedin, gittiklerin beni aratmaz inşallah. Seni seviyorum. Umarım pişman olmazsın.
