Bizim yüzümüzden hastalanmana dayanamıyorum artık anne!
Tamam benim yaptığım pek bi'şey yok ama ablamın bunalımlarını, huzursuzluklarını taşıyor olman beni çok yoruyor artık..
Sana kıyamadığımdan ses çıkarmamamı beni üzerek, ablama söyleyemediklerini bana söyleyerek, beni hep günah keçisi ilan ederek canımı yakmana, ruhumu sıkmana da dayanamıyorum ki..
Çok yorgunum anne.. Yapma, allah aşkına yapma.. Yeter ağlatma beni gizli gizli..
Ama sen üzülme de varsın üz beni.. Sana bi'şey olmasın anne.. Hiç bırakma beni..
Pek söylemiyorum ama ben seni herşeyden çok seviyorum.. Kendimden bile...
seni üzdüm biliyorum. kalbini asla kırmak istemedim. seni ne kadar sevdiğimi en iyi sen bilirsin. benim için iyi olanı istediğini de biliyorum. belki büyük bir hata yapıyorum seni dinlemeyerek ama kaderimi yaşamk istiyorum da denilebilir buna. beni kınama, bırak bildiğim gibi yapayım. seni çok seviyorum.
aslında ne yazsam kifayetsiz kalacak biliyorum...
sayfalar dolusu sevgi kelimeleri mi yazmalıyım, minnettarlığımı belirtmeye çalışacak cümleler mi... ne yazsam az biliyorum, yetmez yetemez ki içimdekini anlatmaya. çok şanslıyım diyorum çok... neden biliyor musun anne?
çünkü biliyorum ki hep varsın,
hep benimlesin,
en mutlu anımda seninle sevinebiliyorum,
en canım yandığı anda sana sarılıp hiç düşünmeden saatlerce ağlayabiliyorum,
ben kimsenin kollarında bu kadar huzur bulamam sanırım....
kimse beni senin kadar mutlu edemez, kimseye sarılıp ağlarken içim bu kadar rahatlamaz ki...
bunların hepsini yaşayabildiğim için öyle şanslıyım ki...
teşekkür yetersiz kalır yaptıklarına ve hiç usanmadan yapacaklarına. ama adet yerini bulsun istiyorum her ne kadar yetmeyecek olsada anlatmaya duygularımı: iyi ki varsın, seni seviyorum....
hoşgeldin aşkım,
eve gelişini ta sokağın başına geldiğimde anladım. odaların ışıkları yakılmış, balkon kapısı aralanmış. sırf bu görüntü bile insanın içini ısıtmaya yetiyo biliyo musun?
o evde birilerinin olduğu düşüncesi güzümü güldürüyo, böyle bi deli oluyorum ben. sıcacık bi'şeyler süzülüyo içimden. anahtarımla açmıyorum kapıyı. açmam ki. annem gelmiş benim, annem açaçak bana kapıyı. işte karşınızda annem... şu kapının ötesinden; özlemiş, gülen gözlerle bakan kadın benim anneciğim. eşiği geçse de bi sarılsam diye sabırsızlanan kadın yine benim annem. annem dedim! anne o.
arada çok gıcık gittiğim hareketler yapsanda seni çok seviyorum be anne. arada sen örgü örerken kollarımla sarıyorum ya seni, şımarıklığımdan değil seni sevdiğimdendir bilesin.
telefonda konuşurken bana sıkıntını anlattığında, "üzme kendini anne" dediğimde, "tamam kızım" derken sesinin düğümlendiğini duyuyorum anne. bu şekilde kapattığımız her telefondan sonra hıçkırarak ağlıyorum anne haberin olsun.
ulan kadın..
senin yanındayken duyduğum huzuru başka yerde bulmamın imkanı var mı? sana olan sevginin adı bellimi? hissedebiliyormusun nasıl yüce? ahh be annem.. doğduğumdan beri çalışmak zorunda olduğunu biliyorum ya, günün sekiz saati yokluğunu hissediyorum ya.. hele bir de benim yokluğum eklenince ilerde, evlenince başka bir hayata başlayınca ne olucak peki? sana doyamadan.. sana doya doya annemmm diyemeden içten içe.. benim için çalıştığını biliyorum. buna karşı koyamıyorum ne acı. çık işten ya boşver diyemiyorum. kendime güvenipte senin okumayacağını bildiğim halde yine de içimdekileri yazamıyorum sana.. annem kalbimi aç ve oku! sevgi sözlerinden daha baskın bir şey daha varsa içinde, sök al acıma!
Hayatımda kokusunu aldığım, sıcaklığını hissettiğim ilk insana...
hayatımın başlangıcından alırsak çok özür dilemem gerek senden annem. çok acı verdim sana o mayıs gecesi. affet...
affet kucağındayken senle tanışmaktan memnun olmamış gibi ağlayışlarımı.
sonrasında beni anlayışların için teşekkür ederim. henüz ben derdimi anlatamazken, hatta derdimin ne olduğunu bile bilmezken herşeyimi anladın. her ihtiyacımı karşıladın. göğsünde yer açtın bana. hem içinde; kalbinde, hemde karnımı doyurduğun kucağında...
elimden tuttun bir süre sonra. yanından yürümemi sağladın. ve beni hiç bir zaman çocuk yerine koymadın. yerim hep yanındı. teşekkür ederim...
teşekkür ederim annem diğer elinle gösterdiklerin için bana. birsürü şey öğrettiğin için. beni ben yapan herşeyi ilmek ilmek işlediğin için bana teşekkür ederim.
yapmamı istediğin ama yapamadığım herşeyde yine yanımda seni bilmemi sağladığın için teşekkür ederim. Teşekkür ederim gözlerimi kapatsam dahi düşmeme güvencesi verdiğin için bana.
teşekkürler annem. her ne kadar zorlanmış olsamda, çocukluğumdan beri bana sorumluluklar yüklediğin için teşekkür ederim. benim sorumluluklarımdan erken vazgeçtiğin için de teşekkür ederim. ve özür dilerim annem... sana beni zorlaman yüzünden kızdığım için özür dilerim.
özür dilerm seninle çatıştığım zamanlar için. özür dilerm sözünü dinlemediğim zamanlar için. özür dilerm yüreğini ağzına getirdiğim zamanlar için. benle ilgili hayal kırıklıkların için özür dilerm. elimde olduğu halde başaramadıklarım için özür dilerm... özür dilerm arada söylediğim küçük yalanlardan ötürü. hatta özür dilerim her bisikletten düşüşümde dizlerimle birlikte yüreğini parçalamamdan dolayı. ve teşekkür ederim benim için katlandığın her zorluğa.
dedim yaa; çok kızdım sana zamanında. sorumlulukları üzerime yıktığın için çok kızdım. sorguladım yaptıklarını bakıp etrafıma. ama şimdi anlıyorum beni yokluğuna hazırladığını yavaş yavaş. yoksun ya 4 senedir yanımda; işte bu 4 senede anladım isteğinin beni de senin gibi güçlü bir kadın yapmak olduğunu aslında. annem... sen gibi olamam ama umarım sana benzerim bende. sen gibi durabilirim haksızlıkların karşısında, sen gibi kokabilirim, sen gibi pilaki yapabilirim, belkide senin gibi çözebilirm bütün problemleri bir anda.
umarım bir gün kızım olduğunda onu büyütmeme yardım edersin. onu da sen gibi büyütüp ben gibi biri yapmamı sağlarsın zamanla. umarım başka 4 seneler olmaz hayatımızda.
yanımdan hiç gitmemen dileğiyle meleğim. ve dizinin dibinden ayrılmamacasına...
seni çok üzüyorum hemde çok her seferinde pişman oluyorum ama yine yapıyorum yine üzüyorum biliyorum ki bu dünyada beni tek seven sensin ,belki de bu yüzden bütün bu yaptıklarım. bir tek sana nazım geçiyor ne yapıyım ama affet beni özür diliyorum .yarın olucak seni yine üzeceğim onun içinde affet şimdiden.
benim annem hem doktor, hem aşçı, hem kuaför, hem bekçi, hem mühendis, hem itfaiyeci, hem ..., hem pastacı, hem dondurmacı, hem ayakkabı bağlayıcısı değil.
benim annem hem anne hem de baba.
ah be ah elli yaşında olsan bile anneye muhtaçsın bunu böyle bil.
tam dört sene oldu seni kaybettiğime hem de evime götürmeye hazırlandığım anda. hep bir evimin olmasını istemiştin annem ve sen birbuçuk sene geçtiği halde evimi görememiştin. bu artık benim ayıbım mı yoksa alkol problemi olan kardeşimin yalnız kalmaması için kardeşimin ayıbı mı bilemedim hiç. çok çekti benim anam çok ve şimdi huzur içinde en azından oğlum nasıl gelecek acaba diye endişeleri bitti. ve ben anamın göremediği evimi sattım.
şu an içerde açmışsın bir ufak içiyorsun her gece gibi. ben ise oturmuş bilgisayar başına aylak aylak takılıyorum .okumadım , belki senin yüzünden belkide kendi hatamdan .babasız tam 19 sene yanımda oldun. çok kötülüğünüde gördüm çok iyiliğinide bazen senden utandığımda oldu bazen gurur duyduğumda.açık açık bil şunu güzel yemek yapamıyorsun. hatta çok kötüsün bile denilebilir. arada sapıttığında oluyor. beni ağlattığında.geçmişinden kurtulamıyorsun belki evet ama geleceğimi mahvediyorsun. ama her şeye rağmen hayatımda ki en iyi insan en iyi dost en iyi anne (yok en iyi anne zor o kadar da değil) iyisin işte daha ne diyim ...
