iş vermeyen işverene hitaben açılmış başlıktır. bir ülkede herkesin devlet kapısında garanti iş olan memurluk peşinde koştuğu, bir çoğunun da parasını bankada faizde işlettiği memleketimde riske girip, istihdam sağlamış, alternatif yatırım araçlarını bir köşeye bırakıp ülke ekonomisine katkı yapmış işverenlere biraz ağır olduğunu düşündüğüm yazıdır. kötüsü, kan emeni yok mudur, elbette ki vardır ama hiç olmamasından evladır.
yaratan insana en büyük iki hediyeyi vermiştir. bunlar akıl ve vicdandır. gerçekte insanın kendine yol ve yön vermesi için bunların haricinde başka bir şeye ihtiyacı yoktur. dinler bile gerçekte bir insanı iyi bir insan -gerçek manada- yapmak için bir koşul değildir. olamazlar yapıları buna müsait değildir. iyi insan olabilmek için gerçek koşul,
akıl ve vicdandır. egoist yapımızı yok etmektir. almaktan vermeye dönmektir.
bunun olmadığı durumda hiçbir dini ve ekonomik düzen çare olamaz. olmadı da zaten.
telefonda arıyorum, gelin görüşelim diyorsun.
o kadar yolu çekip yanına geliyorum, ben böyle değil öyle arıyorum diyorsun.
aklından zorunmu var senin? gerizekalımısın?
neden telefonda söylemiyorsun şartlarını, gelin yüz yüze görüşelim diyorsun.
manken mi arıyorsun?
( insan kayakları departmanındayım ve genelde gördüğüm sonuçlardır )
