adalet ölmedi kalbimizde yaşıyor bile diyemiyorum yani o kadar geri dönülmez bir ölülük zor olur. lan bir kere kalbimizde yaşasaydı sevmenin bir adaleti, ahlakı, adabı ve eşitliği olurdu e mal gibi sevenler adaletten nasibini alamıyorlar.
kavram olarak adalet tartışılamaz ama uygulayıcılar ve hele ki geciken ya da sahibine teslime edilmeyen adalet her zaman can yakmıştır. dünyanın her yerinde yasalar hazırlanırken yargıçların ve savcıların onu yorumlamasını, vicdanlarıyla hareket etmesini ve ona göre hüküm tesis etmesini sağlamak maksatlı olarak esnek halde oluştururlar. gel gelelim türkiyede adalet mekanizması-ki bunu hukukçu sıfatımla üzülerek söylüyorum- tamamen yasa koyucunun isteklerine göre hareket eder hale gelmiştir. bir ülke düşünün bir polis memuru kameralar önünde bir insanı vuruyor, bırakın derdest edilip tutuklanmayı ödül verircesine sadece görev yeri değiştiriliyor. ve aynı ülkede bir mahkeme düşünün ki o birinci derece cinayet şüphelisini karşısına alıp sorgulayamıyor. oysa ki adaletle hükmetmeleri beklene insanların sanığın terlemesinden, kekelemesine, sorulan sorulara verdiği cevaba kadar herşeyi birebir ve yüzyüze görmesi gerekir. bana eskiden sorduklarında ne iş yaparsın diye ben "hukukçuyum" derdim. şimdi hukukçuyum derken kendimi denizi olmayan bir ülkede bahriye nazırı gibi hissediyorum. adaletin tecelli edeceği, kimsenin hakkının kimsede kalmayacağı günlere kavuşmamız dileğiyle.
