eksikliğini hissettim desem yalan olur. bilmiyorum bir ablam olsaydı neler değişirdi hayatımda. ya da kız kardeşim.
2 erkek kardeşim var sen olsaydın mesela evde öyle daldaşşak rahat dolaşamazdık.
hepimizin zevki aşağı yukarı aynı oturur bilim kurgu robot mobot filmi izleriz. senin duygusal filmlerini hiç çekemezdik açıkcası.
olmaman daha bi mantıklı kafiyeye bağlasaydılar adın burçin tarçın gibi birşey olurdu.*
bir de olumlu yönlerin var ki,
sevgilimi sana anlatırdım dertleşirdik, zira 45 yaşında anama kalsa mektuplaşmak en iyisi.
evde bir bayan daha olurdu, 3 tane camış bazen bayıyor doğrudur.
kesin tutumlu olurdun, her zaman borç isteyebileceğim ve borcu ödemeyeceğim bir kaynak iyi giderdi yani.
minik kuşum..
hep sevgi dolu, neşeli biri olmuştun. fakat fazla hırslı olduğun gerçeğini değiştiremedi hiçbir şey, belki de hiç istemediğin için. hep en iyisi olmak istedin, yanıldığını görmekse seni içten içe tüketti aslında. bambaşka biri haline geldin gün geçtikçe. canından bir parça olan küçük kız kardeşine bile yabancılaşmaya başlamıştın. kimse farkında değildi, çünkü kimse sana benden yakın olamadı ve olamayacak da.
ilk yılında istediğin bölümü kazanamadın, yeterince çaba gösterseydin böyle olmayacağını sen de bilmene rağmen. ikincisinde adım attığın yeni hayatın, hiç senin olamadı ne yazık ki. özel bir üniversitede burslu okumana rağmen, onlar gibi olmadığın için içini bir korku kaplamıştı baştan beri. keşke bilseydin onlar gibi olmak zorunda olmadığını, ve kimsenin ne yaparsa yapsın asla senin gibi olamayacağını. keşke özel biri olduğunu bilseydin ablacım.. bu yüzden burada da mutlu olmadın işte, yeni kapılar açmak istedin kendine. biz ne dersek diyelim kararlıydın, ve 3. kez denemek istedin şansını. işte o lanet olası sınavda sana neler oldu hiç anlayamıyorum. ne oldu da bu basit şeyin kendinden daha değerli olduğu fikrine kapıldın o 2 saat içinde. ve ne oldu da kendini bizden mahrum bırakacak kadar gözün karardı, hiç bilemedik. özgür bir kız olduğunu herkes biliyordu, ama sen yine de ispatlamak istedin kendini. son kez.. ve hiç düşünmeden kanatlanıp uçacağını varsayarak kendini o pencereden dışarı bıraktın meleğim. sınava girdiğin okulun kapısından dışarı çıkıp yeniden bizimle olmayı dahi göze alamayacak kadar korkaktın belki de. kabul etmek istemesem ve bunu sana hiç yakıştıramasam dahi sen aslında bir korkaktın.. ölümün hiçbir zaman kesin olamayacağını, bu fütursuz davranışının sana çok daha pahalıya patlayacağını hesap edemeyecek kadar aptal ya da.. ya da hiçbirimizin geleceği hakkında kafa yoramayacak kadar bencil.. ya da hepimizin gözlerinin önünde 4 kat yukarıdan kendini bir betona bırakacak kadar düşüncesiz ve kin dolu.. havasız yoğun bakım odaları, tek başına nefes bile alamadığın aylar, en ufak bir kıpırtı gösteremeyen et yığını bir beden, küçücük bir ışık dahi göremeyen bir çift göz, parçalanan bir aile.. biraz düşünsen hiç birini göze alamayacağını herkesten iyi biliyorum işte. keşke seni bu kadar iyi tanımasaydım, keşke kendimi birine bu kadar bağlamamış olsaydım istiyorum çoğu zaman. belki o zaman bu kadar acıyı çekmemiş, ve küçücük bir yaşta bu kadar olgunlaşmamış olurdum. dünyaya baktığımda, yaşıtlarımdan 10 yıl daha ileride biri gibi tatsız tuzsuz bir manzara görmezdim. belki o zaman hayatımı daha iyi yaşayabilir, şimdi çok daha mükemmel biri haline gelebilirdim. ve sen de 2 yılın ardından hala hiçbir şey hatırlamayan, neden bu halde olduğunu dahi bilmeyen, gözleri görmeyen, oturamayan, yürüyemeyen, tek başına hiçbir şey yapamayan, gençliğinin en güzel yıllarını yatarak geçiren bir hasta olmazdın o zaman. sana bunları içim yanarak olsa da söylüyorum. söylüyorum; çünkü seni kendimden bile çok seviyorum, kendini bu şekilde harcadığın için tahmin edemeyeceğin kadar çok kızıyorum.
ama inanıyorum meleğim. her şey yoluna girecek ve eskisi gibi cıvıl cıvıl bir genç kız olacak, ışıl ışıl güneşli günlere uyanabileceksin yeniden. görecek, yürüyecek, koşacak, okuyacak, çalışacak, evlenecek; ve mutlu olacaksın. bizse hep yanında olacağız bu zor süreçte. sana bakmaya devam edeceğim, umudumu hiç yitirmeden. hep seninle olacağım, sen de iyi olacaksın minik kuşum...
anamızın karnını dört kardeş paylaşmayı becerebildiğimiz halde, babamızın mallarının paylaşımındaki bu hırsın niye? üstelik daha o hayattayken...
dilerim çocukların babamın döktüğü gözyaşlarına benzer gözyaşı döktürmez sana...dilerim bir an evvel uyanırsın gafletten...
selam çiko, olm ne kadar malsın lan. seni severim evet ama bencil olma. bencilsin.. ben sensiz birşey yapamazken sen bana haber dahi vermiyorsun. bu huyunu sevmiyorum. sen aç olduğunda gece dahi olsa ben birşeyler hazırlıyorum hatta öyle kolay şeyler değil. sen karnını doyur diye.. karşılık beklemeden yapıyorum ama en azından saygıyı hakediyorum. antremana giderken beni yanına almıyorsun. olm ben çok mu küçüğüm laağn. iyi o zaman kalk kendin hazırla... *
senden bir şey gizliyorum hayatımda ilk defa.ama biliyorum ki söylersem hayatıma mal olabilir bu kuşum.sen hala bilmiyorsun, ama ibişin kafasını ben kopartmıştım ama inan kazaydı, yoksa onu ne kadar çok sevdiğini biliyorum.
ikincisi de beni mor ve ötesi konserine götürdüğün gün * en mutlu günüydü.o gün için ne kadar teşekkür etsem az sana, canım benim.
ibiş şapkasıydı ablamın bu arada sözlük.
sessizlik, huzur. sessizlik istiyorum. sensizlik. romantizm falan değil bu, ablama yazıyorum.
- ben odamdaki mobilyalarım kahverengi olsun istiyorum. sen, "o ne öyle yaaa!!" diyorsun.
- ben odamda uyum olsun istiyorum. sen, duvarları siyaha boyayıp kırmızı el izi çıkarmak istiyorsun.
- ben odamda tütsü yakmak istiyorum. sen, oraya buraya çoraplarını bırakıyorsun.
- ben odamda sessizlik istiyorum. sen, sancak'ı son ses açıp dinliyorsun.
- ben yatağımda resim çiziyorum, kitap okuyorum. sen, "ışığı kapat, uyucam!!" diyorsun.
- ben odam sıcak olduğu için kapı açık uyumak istiyorum. sen, her defasında, ben hiç söylememişim gibi kapıyı kapatıp evden gidiyorsun.
- ben odamın bir köşesine, çalamasam da, bir piyano yerleştirmek istiyorum. sen, antrenman çantanı, laptop çantanı, çoraplarını, pantolonlarını, ceketlerini üst üste bir köşeye atıyorsun.
söylesene, biz aynı odada kalabilir miyiz? mal mısın?
ben de mutlu olmanı en az senin kadar istiyorum abla...
ama o çocukla olmaz, o sana göre değil. seni geçtim ailesi de ailemize göre değil. tıp okuyorsun ve çok da güzel bir kızsın neden kendini harcıyorsun? neden kendini de bizi de mutsuzluğa sürüklüyorsun? sen doktorsun o polis, bizimkiler okumuş etmiş varlıklı bir aile onunkiler köyden yeni taşınmış. annemin fazlasıyla takıntılı olduğunu bildiğin halde neden bu çırpınış? sırf o çocuk için gittin kapandın, annene babana karşı geldin. değdi mi?
Butun gun benimle ugrastin. Mal mal korkutmalar, basimdan asagi su dokmeler filan. Yapma dedim etme dedim. Tersim cok pistir dedim. Dinlemedin. Bu intikami hakettin uzgunum.
buradan ablamlara seslenmek istiyorum, abla hanginiz olursanız olun bir daha evimde temizlik yapmayın önemle rica ediyorum...
arkadaş bir şeyi de koyduğum yerde bulayım, nerede benim şarj cihazım nerede benim yedek bataryam ? her temizliğinizde evin şeklini şemalini değiştirmek zorunda mısınız ? benim evim de size ters gelen ne lan bi aradığımıda bulayım sakin de değilim.
her temizlikte aynı şey mi olur arkadaş her defasında söylüyorum yapmayın ablacım yapmayın, bir gün giyecek bir şeyim kullanacak eşyam kalmayacak diye çok korkuyorum.
hala telefon numaranı silemem telefonumdan, sanki araman mümkünmüş gibi, hala avuturum kendimi sen hala evdesin, o kanepede yatıyorsun diye, hala oturamam o kanepeye.sen varsın ki orada nasıl otururum!
senin aldığın eşofmanlarımı giyerim evde, terliğini hiç çıkarmam ayagımdan, senin içtiğin kahve fincanından içerim hep
orta şekerli türk kahvemi. gün gelecek senin giydiğin o güzel önlüğü de giyecegim ders anlatırken.
sen benim çocukluk çağımda tanıştığım, gençliğimin dolu dizgin yıllarında bana örnek olan iyiyi kötüyü öğretmeye çalışan kişiydin, yanlış yapsam bile kızmayan, her zaman destek olandın. ne kadar kızsan sinirlensen bile senin ağzında kötü bir şey duymak ne mümkündü.. Maraş'a gideceğiniz gece ben erken uyumuş kalmışım, sen de beni izlemişsin bir saat boyunca, öpmüş koklamış öyle gitmişsin, annem daha geçen gün anlattı bunu üzerinden o kadar sene geçmesine rağmen..
yıllar boyu bir köyden bir köye gittiniz hep öğretmenlik için, nasıl bir öğretmenlik aşkı vardı senin içinde, hiç gocunmazdın bundan ama çocukların için şehir merkezine yerleşmek istediniz ama olmadı yine, gidiş geliş yaptınız her gün onca yolu, kim bilebilirdi ki ancak o gün tayininin merkeze çıktığını gösteren belgenin geleceğini!
ne gereği vardı ki artık..
hep gülücük saçardın etrafına, kokun gül gibiydi adın gibi, düşüncelerin idolüm olmaya yetmişti, hep düşünürüm ablam ,
yengem olsa nasıl düşünürdü nasıl yapardı diye, senden öğreneceğim o kadar çok şey vardı.. neden erken gittin!
ama emanetlerin bizimle, onlar bizim bir parçamız, canlarım, kardeşimden hiç ayırmam onları..
senin düşüncelerin ışığında yetişiyorlar(biliyorsun görüyorsun ki zaten)
kimseye boyun eğmiyorlar, melike başladı okula ,zor oldu alışması ilk hafta her gün gittim birlikte oturduk sırada ama
şimdi görsen herkesden önde gidiyor okula,öğretmen olacakmış o da sen gibi:)
ayşegül genç kız olma yolunda, asilikleri var bir efe var sanki içinde
ama çok duygusal, çok düşünceli aynı sen gibi. zaten görüntüsüyle de o kadar seni hatırlatıyor ki...
hayatta erken öğrendiler ölümü, melikenin tabiri ile "ölen bir daha geri gelmez ki, hep özlersin ki onu"..
güçlüler aynı sen gibi, cesaretlerini de senden almışlar.. gözün arkada kalmasın onlar senin bize emanetlerin..
boğazım düğümleniyor seni her düşündüğümde, her yazışımda.. hayatımızın benzerlikleri düşünüyorum, sende öğretmen olmayı çok istemişsin, kendini tanımadığın yüzlerce çocuğa adamışsın, doğum tarihin, ölüm tarihin, benim doğum tarihimin benzerlikleri 5 sayısını ikimizinde çok sevmesi bu yüzdendi belki. idolüm olup sen gibi davranışları beni aynı sen gibi yaptı,evin içinde dolaşan aynı sen oldum..
güllerin en güzeliydin sen, gülüşünle insanın içini ısıtan, kim bilir kaç insana okuma yazmayı öğreten genç bir fenerdin,
huzur içinde uyu canım ablam..
bir gece uyandığımda seni yanımda gördüm beni izlerken, gerçek gibiydin, dokunmak istedim ama yapamadım..
seni son kez gördüğümde; ' bir daha geldigimde seni böyle hasta yatarken görmek istemiyorum, iyi olup yine o güzel gülümsemenle görmek istiyorum ' demiştim, bana gülümsemiştin, başını sallamıştın. aklımdan hiç çıkmaz o gülümsemen, ama gözün topraktaydı.. zaten her şey de o gecenin sabahında oldu, sen ölümsüz oldun.
benim ölümsüz kahramanım,yengem,biricik ablam,doğum günün kutlu olsun!
