bazen soruyorum kendime neden bu kadar ağlarım ben diye. ama cevapsız kalıyor sorularım. mutlu olduğum anılar var elbette ama üzüldüğüm anlar, ağladığım, kederlendiğim anlar ağır basıyor mutluluklara... ben artık tebessüme bile razıyım.
Ben hiç mutlu olamadım sözlük. Hep kıçını gezdiren yaşıtlarımın yerinde olmak istedim. Birileri geldi ve " dışarda aç kolu bacağı olmayan insanlar var haline şükret" şeklinde tesellilere boğdu beni. Kimse tarafından anlaşılmamak üzdü beni. Erkek için satan kız arkadaş. Mezuniyetine bile katılamadığım lisem. Sevdiğim adam. Ben bu dünyaya üzülmek için gelmişim.
