10-uzun zaman oldu sizlerle görüşmeyeli. özlemişim satırların derin kokusunu içime çekmeyi ve tabiki sizleride. bu uzun zaman içinde çok şey yaşadığım söylenemez ama elimden geldiğince sizlere olanları anlatmaya çalışacağım. bu aciz varlığa kulak verdiğiniz ve sabırla dinlediğiniz için sizlere sonsuz minnetimi sunarak konuşmaya başlayabilirim...
9-Bu gün yağmur var, hava karanlık, yüreğim halâ aydınlık. Ahmet Bey i şimdiden özledim eminim o da beni özlemiştir. Eski mahallenin sinoplu diyojeni ne yapıyordur şimdi kim bilir...
8-Yeni geldiğim, daha doğrusu zorla getirildiğim sokağın eskisinden pek bir farkı yoktu açıkçası. Burası şehrin gettolarından biriydi. Kendimi bildim bileli böyle yerlerde açmıştım yüreğimi insanlara, özdeşleşmiştim buraların toprağıyla, insanıyla, havasıyla...
7-Eski mahallem ve dostlarımdan ve mahalleden ayrılmak beni yaralasa da elimden bir şey gelmezdi.Sonuçta köhne bir paslı direktim ben.Acizliğim öfkemi daha da arttırdı, hatta bir ara yaratılış gayem olan yüreğimi yani ışığımı bile insanlardan esirgemeyi düşündüm.Ama bu olanaksızdı, yüreğimi açmazsam sokaktaki maskeli yaratıklardan ne farkım kalırdı...
işte yine geldi çifte kumrular. sessizce öpüştüler ışığımda erkek sıkıca sardı kızın belini sevmişti belli. birazdan ayrılıp aynı yoldan ayrı evlere yol alacaklar.
8- ahmet bey elektrik mühendisi. bu sefer konuşmak için değildi gelişi. yanıma gelip "sıra sende vefakar dostum" dedi evet yıkılma zamanım gelmişti. çok olay görmüştüm şu vakte kadar. insanlar geldi gözümün önüne "dur yapma" diye yalvaran. dilim olsaydı yalvarır mıydım ki? kendi kendime güldüm sonra. son belliyse çaba neyeydi ki.
7-Aha geldi Ahmet Bey, beni çok sever her gün karşımdaki banka oturur bana derdini,tasasını,mutluluğunu,hüznünü herşeyini anlatır, içini döker bana ona cevap veremesemde bana darılmaz bilir beni, Zaten tek dostumdur kendisi...
Nice ayyaşa, berduşa, terkedilene, çaresiz kalana yol gösterdim ben. En çokta terkedilmişlere üzüldüm içte içe.kimse farkımda değidi ama karanlıkların tek düşmanı bendim. Çaresiz kalırsan sende sığın ışığıma belki sana umut olamam ama gideceğin yolu aydınlatabilirim.
6-Düşünceler denizinde boğulurken yine bir akşam, sokağın evsizinin radyosunda o klasik şarkıyı duydum;"ben bir ceviz ağacıyım Gülhane parkında". Evet evet yanıltmıyordu beni paslı kulaklarım oydu çalan...
5-
Ama iyi ki bir sokak lambasıyım. Kimsenin görmeyip arabalarıyla sadece yanından geçtiği otoyolları aydınlatan lambalar da var. Onlar gibi olmaktan çok korkuyorum. (gerçekten korkuyorum, o yollar bana hep uzak geliyor.) hep karanlık ve hep uzak. Hep karanlık ve uzak. Heryere karanlık ve uzak..
7- Şu hemen yanımdaki lambaya aşığım. Her hava karardığında ışığımızı birbirimize uzatıyoruz, dokunmak istiyoruz. Değmiyor ışıklarımız, keşke birkaç metre daha yakın olsaydık...
Ben bir sokak lambasıyım kardeşim, senin deyişinle.. Karanlık dünyanızı aydınlatmaya çalışıyorum, mahkum bıraktığınız gecelerde. Sıradan bir sokak lambası diyip her geçtiğinizde, dayanmaya çalışıyorum gücüm yettiğince.
6- aslında eski bir lambayım ben. belediye seçim öncesi yapılaşma diye sokağın başından başlayıp yıkmaya başladı etrafımdakileri. güneş enerjili yeni direkler dikeceklermiş. bir gün sıra bana gelecek biliyorum. ama korkmuyorum, korksam normal mi olur onu da bilmiyorum. şu an tek düşündüğüm beni neye dönüştürecekleri. bir silah olup canlar mı alacağım. oyuncak olup çocukları mı sevindireceğim.
edit: imla.
Ben bir sokak lambasıyım çoğu zaman yanlızım boş sokakları kasvetli karanlıklardan kurtarırım bazen hüzünlü bazen neşeli anlara tanıklık ederim gecenin sessizliği ile sohbet eder yıldızlara yoldaş olurum.
5-Size göre sadece bir hurda olsam da ben de düşünürüm bazen. Acaba bir anlığına insan olabilsem onlara eskisi gibi yardım edermiydim? Yoksa herkes gibi yaşamayı anlamadan yaşar mıydım? diye.
sonrasında ben mırıldanmaya başladım . ben bir sokak lambasıyım gülhane parkında ne sen bunun farkındasın ne de fosforlu kıyafetli amcalar farkında . sonra ceviz ağacı bunu duydu başladı söylemeye. sonrasında ne mi oldu. şarkı patladı gitti. telif hakkı istiyorum.
Gözlerim uykusuzluktan kapanmaya başlamışken bana doğru emre belözoğlunun geldiğini fark ettim. Yarın yokmuş gibi koşuyordu. Yaklaşıp nefes nefese elini belime koydu. Bu ne samimiyet demeye kalmadan tekrar koşmaya başladı.
4-karanlık yüzleri aydınlatırken yüreğim insanlar maskelerinden asla kurtulmak istemedi neydi bu kibir tanrı aşkına? Hakikatten kaçmak onlar için yaşam amacıydı sanırım ama ben gece gündüz demeden bu aciz halimle hakikate ışık tuttum onlara inat, onlar için...
geçen yine nasıl yanıyorum ama bir yandan da derin derin düşünüyorum camdan bizim arkadaşları gördüm dedim olum bırak bu süsü püsü bu nedir mahallede adımız çıktı eş dostun yüzüne bakamaz olduk.
