özellikle ikili ilişkilerde cereyan eden illet bir durumdur. toplumun her alanında kişi, sanki bağırırsam karşıdaki bana hak verir ve düşüncelerime katılır diyerekten avazı çıktığınca bağırarak konuşur. bilmez ki; çırpınışları gürültüden ibarettir.
"Ben öğretmenim, çocuklarla böyle konuşmaya alışığım" ayakları yapanlar da vardır. halbuki sırf haklı oldugunu kanıtlamak veya söz geçirmek amacı ile, hıncla bagırmaktadır.
karşı tarafın "sesini yükseltme, bağırmadan konuş" şeklindeki çıkışına karşı, "ben bağırmıyorum normal ses tonum böyle" diyerek kontra yapıldığı vakit, tartışılan kişinin "hayır senin ses tonun böyle değil, hala bağırıyosun bik bik bik" şeklindeki cevabıyla, tartışma yeni bir boyut kazanır.
"-ee bak yine bağırıyorsun işte" diye direterek karşı tarafa gerçekten bağırdığını isğpat etmeye çalışmak nafiledir. bağırmadın evet deyin geçin,siz öyle dedikçe o daha çok bağıracak,her defasında sesi 1 oktav yükselecek bağırmıyorum diye, ne gerek var bu polemiğe ve karşı tarafı iyice tahrik etmeye...
Hayatımın son 21 yılına ipotek koymuş bir kişi ile yaşadığım diyalogtur.
Aslına Bakarsanız bir şeyler saklamak, yada kabul ettirmek isteyen insan ya çok bağırır, yada hep susar.
