beni de kırdılar içimde kırdılar
karanlık camlardan sular akıyordu
şimşekli bir boşlukta saat vurdu
beni de kırdılar belki yalnızdılar
belki onların da çocukluğu yoktu
bütün şarkılara kapalıydılar
bir genç kız değmemişti saçlarına
beni de kırdılar ben artık küsüm
yağmurları yağmıyor ağaçlarıma
sularından içmiyorum susadım ama
beni de kırdılar soğuk bir ölüm
çevik bir bıçak gibi çakıldı aklıma
oysa bir şarkıyım yeniden doğan günüm
bütün şarkılara kapalıydılar
attila ilhan'ın türk sinemasıyla yeteneğini paylaştığı zamanlarda yapımcılardan yara almasına sebep vermiş olay sonucu yazdığı şiirdir. yasak sevişme isimli kitabında yer almaktadır.
Çocukluğu olmayan insanlardı belki de... Bir bilye oyunu oynamamaşlar, bir saklambaç oynayıp söbelenmenin heyacanını yaşamışlardı kim bilir.
Belki de bir genç kız, saçlarını okşamamıştı onların. Bundandı tüm linç etme güdüleri belki de. Biraz daha munis, biraz daha adil olabilirlerdi kim bilir, belki de bir genç kız tarafından saçları okşanmış olsalardı.
Velhasıl dostlarım ; beni de kırdılar, ben artık küsüm.
