rüzgar kepçe kulaklarımı yalayıp geçiyordu. büyük şehirlerin yolları griden sarıya, kahverengiye dönüyordu. beni hep bu havalar aşık etmişti. koşa koşa yanıma gelmişti. o gelirken bir yaprak daha dalından kopmaktan vazgeçmiş ve yeniden yeşermişti. sonbahardan utanmasalar ağaçlar yeniden çiçek açacaktı.
"eylül'ü seviyorum" dedi.
"kim sevmez ki?" dedim.
"beraber yürüyelim mi?" dedi. "sonra belki çay içeriz."
Aylardan Eylül’dü. Gözlerine bakarken Nisan. Dedim ya beni hep bu havalar aşık etmişti. Bir de içine baktıkça yeşeren meyve bahçelerini gördüğüm gözleri...
Aylardan Eylül’dü. Gözlerine bakarken Nisan. Dedim ya beni hep bu havalar aşık etmişti. Bir de içine baktıkça yeşeren meyve bahçelerini gördüğüm gözleri... Ansızın bir yağmur başlamıştı. Sonbahardı. Neden olmasındı. O çantasından şemsiyesini çıkarana kadar yağmur damlalarının bana olan hasreti bitmişti bile. Beni bu havalar aşık etmişti, artık sırılsıklam bir aşık olmuştum. Şemsiyesini açıp altına girdi.
