Bu cümleler topluluğu, seni özledim diyememenin naif bir iç dökümüdür.
Söylenmemiş sözler ve hiçbir acı bu kadar derine batmamıştı. Susuyorum... Sensizliklerimi ve sessizliklerimi saklıyorum, dilimin acıyı hisseden tarafında.
Peki şimdi kimden ya da kimin hayatından vazgeçmişliğimi yazıyorum ben.
...Ve şimdi isyanım sana ne kadar da aşina değil mi? Ama inan bana; öyle bir acı, umutsuzluk ya da umursamazlık eşiği yok. O seni kalbimden düşürdüğüm noktada ve o anda, eğer kararlıysam, "dur" diyor kalp ve bambaşka bir "ben" gibi uyanmak karmaşası... Özlemek bu noktada düşsel sadece, düşünsel olduğunda hiç çekilmiyor.
Sen; ya kabul ediş de ya da itiraf: Bazı anlarda, çok yoğun hayat dersleriyle karşı karşıya bulabiliyoruz kendimizi... Sevgi adına, kalbimizde sakladığımız duygularımızı belki de bütün aldığımız dersleri, geçmişimizde yer eden duygusal yaralarımızı iyileştirmek için, farklı bir bilinç kapısından kendimize doğru çekiyoruz. Bir başka anlamda, bunlar bizim seçimlerimizin sonucu olarak, kötü hissettiğimizde almak zorunda bırakıldığımız ama almakta zorlandığımız, reçetesi içimizde gizli "acı ilaçlar"...
Yine uzun cümle kurdum. Kısaca; özledim acını...
Uyandır beni bir sabah;
Çevir yüzümü gökteki en beyaz buluta,
"Merhaba"sız birleşsin gözlerimiz ve ayrı düşüren,"hoşca kal" a varmadan sözlerimiz, uyandır beni bir sabah...
Bize olan inancım ve sevgim hep bir vedaya hazırlanır gibi olmasın artık. Buluşmak üzere bekleyen ama her an ayrılığa ucu açık bir cümle hiç olmasın... Ne unutmak olsun içinde yaşadığımızın, ne de unutulmak karmaşası...
Belki de zaman, kimse için yaşamama zamanı şimdi ya da benim bütün kaçışlarım hep sana doğru...
