Onun pahasına bugüne kadar bütün yaşadıklarımı, çabalarımı silmek istediğim, hayatta geri dönmek istediğim tek andan başlatmak istiyorum herşeyi. Orada o kararı vermemiş, verememiş olmanın pişmanlığını ömrüm boyunca yaşadım ben çünkü…
Ona o gün söyleyemediğim herşeyi, içimde büyüyen o yumruğu anlatmak… Belki ona sarılmak… Şimdi kendimi buna hazırlıyorum… Belki bu bile ertelemek… Ama artık bu son durak… Biliyorum… Hazır olucam ve karşısına çıkıcam… Oysa o kararı verseydim, ona daha önce gitseydim, belki de bütün ömrümce çektiğimden çok daha az acı çekerdim…
Oysa hepsinin ötesindeki en büyük hatam, kafamda bitirdiğim ve bir gün mutlaka söylicem dediğim şeyi ertelemekti.
“Ertelemek” Sanki yarınınızdan eminsiniz gibi verdiğiniz o karar… Kafanda Bir şey varsa bugün yapmalısın. “O gün yapmalıydım.” Bildiğim Bir şey var ki onu bulduğum gün bir an bile ertelemiycem.
Hep sonraya ertelemek , hep bir sonrakine, yarının ne getireceğini bilmeden, bir daha bu duyguyu yaşayıp yaşayamayacağını bilmeden… Hangi sonraya? Sonra diye Bir şey yok. Bugün var, belki yarın yok…
Onun için döndüm. Sırf ona onu sevdiğimi söyleyebilmek için… Aslında daha önce gelmeliydim buralara. Biliyorum… Hep “Başka bir gün.” dedim. Ona söyleyemediklerimi hep yarına bıraktım. Ertelemek, yüzünü bir daha görüp görmeyeceğini bilmeden…
