hayat bir kulubenin camından tren yolunu gözlemek ise hayat yine de güzeldir. ama bekleyip de o yoldan kimsenin gelmeyeceğini bilmek bir okadar kötü yinede üzülmüyorum ama beklediğim insan beni çok seviyor ben ise onu... *
gelmediniz, ben hep sizi bekledim
eksilen yanlarımla
sizden saklı eskidim
her şeyden önce aşk verilmiş bir sözdü benim için
gün, ay, saat, hafta; takvimişi zaman yani
aldıkça dönemeçleri değişmedi hiçbir şey
yalnızca ufuklar yeniledim
kaç aşktan oluşmuş bir şeydi aşk
her sevgiliyle biraz daha biraz daha
sizden saklı eskidim
herkesin ruh eşi kendisine benziyorsa, benim açımdan normaldir. insanları istem dışı bekletirim genelde. her yere geç kalmak aslında bir hastalık bence.
Sırf o görsün diye yaptığımız paylaşımlar var; Onun haricindeki herkesin görmesi gibi bir şey bu! Sırf o gelsin diye beklediğimiz kişiler var. Oysa hep onun haricindekiler geliyor... Belki de "o" kişiden ziyade, beklemeyi seviyoruzdur ve imkansız bir bekleyiştir bu. Ama bunun farkında değilizdir. Aşka aşık olmak gibi hani! Bir yerden sonra kişiler soyutlaşıyor ve bekleyişimizle gözümüzde büyütüp kocaman bir koltuğa oturtuyoruz onu. Oysa gerçekten gelse bu kadar büyük duygular uyandırmayacak içimizde.
