artık söylenebilecek her söz söylenmiştir.. sen elinden gelen çabayı göstermişsindir geri döndürmek adına.. nafile çabaladığını anladığında işte o zaman beklemekten vazgeçmişsindir.. artık geçmişi düşünmeden yaşamaya çalışırsın..
tüm umutlarının bittiğini anlayınca pes etmek, artık herşeyden elini çekmektir. ama hiç bir zaman vazgeçmemek gerekir... hele beklenen kişi içinizde büyük izler bırakmışsa.. son umudu da kaybetmemek gerekir, beklemek gerekir.
-desemde inanmayın... beklemeye mahkum eden insan sizden daha değerli değildir hiçbir zaman. önemli olan bekletmek değil, her anında yanında olabilmektir. zaten yanınızda yoksa beklemeye de gerek var mıdır?
bazen olur bu. birşeyin istediğiniz gibi olabilmesi için elinizden gelen herşeyi yaptıktan sonraki bekleme evresi uzadıkça uzar. ve sonra neden onu istediğinizi ya da neden beklediğinizi, daha beklemeli misiniz? gibi polemikleri düşünüp dururken, ani bir kararla kesersiniz bütün iletişimi. bu çok risklidir. istediğinizi elde etmek ya da onu tamamen kaybetmek %50 lik şans payına sahiptir çünkü. beklemek ya da vazgeçmek, ikisi de sizi ayrı yönlere götüren farklı seçimlerdir. beklemekten vazgeçmek lazım bazen. tamamen umutlarını söndürmek lazım, azla yetinmeyi tadabilmek için.
BEKLEMEYi ÖĞRENMEKLE DOĞRU ORANTILIDIR. ÖĞRENiLMiŞ ÇARESiZLiK GiBi. AMA BEKLEMEK ERDEMSE SABIR DAHA BÜYÜK BiR ERDEMDiR. ÇARESiZ DURUMLAR DIŞINDA, UMARIM HAYAL KIRIKLIĞIYLA SONUÇLANMAZ.
karar verilerek başarılacak, ben vazgeçtim beklemekten denecek bişey değildir beklemekten vazgeçmek. dilinizle defalaca söyleseniz de herkes öyle biliyor olsa da kalbiniz başka türlü atar, isteseniz de istemeseniz de. ta ki zaman öğretirse bekleyenin gelmeyeceğini, kalbe de kabul ettirirse, beklemekten vazgeçilir yavaş yavaş, kendiliğinden. ama karar vererek asla yapılamaz.
her gün batımında kendi kendine verilen sözün sabahın ilk ışıkları ile birlikte yalan olma hadisesidir.
ya da
konu gelmeyen otobüsü, treni beklemekse ya ilk an vazgeçilmelidir ya da sonuna kadar beklenmelidir. o ilk an ne zamandır diye sorarsanız ben de bilmiyorum.
kısacası beklemek zordur vazgeçmek daha da zordur.
inancını yitirmektir başka da bir şey değil... inanılan şey yokolmuşsa eğer yıllarını hiçe sayıp beklenen her insan öldürülmüştür artık ve hiçbir değeri kalmamıştır ne beklenenin ne de bekleyerek geçirilen zamanın...
--spoiler--
ne hasta bekler sabahı
ne taze ölüyü mezar
ne de şeytan bir günahı
seni beklediğim kadar
--spoiler--
Kimisi senin beni beklettiğin kapıda beni bekledi. Seni beklemekten yorulur, onunla birlikte çekip giderim diye buralardan...
Ve ben en çok onların sevgisine inandım.En çok onlara derinden üzüldüm.
Ve hep merak ettim, karşılıksız ve onca yıl bir hayaleti nasıl böylesine
sevebildiler diye...
(bkz: cezmi ersöz)
--spoiler--
ellerimden kayan şu naylon ip özgürlüğündü, biliyorum. yükselirken gök(yüzüne), tebessümün güneşi kıskandırdı. son kez el salladın bulutların puslu yalnızlığından geriye.
içimde giderek ağırlaşan bir yük. eksiklik desem değil, kırgınlık hiç... taşımakta zorlanıyorum kalbimi. sen varken de böyle miydi acaba? yoksa taşıyan sen miydin tüm bu rengi/sesi bozuk kelimeleri?
harfler koyulaşıyor, yazılarsa silikleşiyor giderek. "anlamsızlık" dedikleri bu olsa gerek.
giderek küçüldüğümü hissediyorum, nokta kadar büyük olmak çok zor artık. cümleler uzuyor. manasız bir uyku kaplıyor vücudumu. gözlerim ağırlaşıyor. uyuyup uyanamamaktan korkuyorum, sonra rüyalardan. bilmediğim yerlerde yürüdüğüm tüm rüyalardan korkuyorum şimdi.
görülmeyecek kadar küçülüyorum; "kaybolmak" dedikleri bu olsa gerek.
günahlarımı sayıyorum (günah denen ne ki), ayak basmadık toprak bırakmıyorum yer(yüzünde)... yollar boyu yürüyorum. nefesim karışıyor kirli yüzlere. yüzler kadar özlüyorum seni tozlandıkça bağcıklarım. ölene kadar beklemekten bahsediyorum. "sen yoksan ben de yokum" derdim hep. şimdi anlıyorum öldüğümü. seni beklemekten vazgeçiyorum.
