zaman ne denli hızla geçerse geçsin hayat öylesine sabit ki ancak ölüm büyük bir farklılık yaratabilir gibi geliyor bazen...
her şeyi yaşamış olmaktan ötürü müdür erken sıkılmamız yoksa erken gelen doygunluk mudur kestiremiyorum...
kalabalıkların içindeki derin yalnızlıklarımın ardından öz yalnızlığımla tanışmaktan dolayı memnunum...
telefon kullanmaktan nefret ediyorum ama şiddetle çalmasını arzuluyorum...
karanlıktan korkmayı unuttum sanırım...
uğruna her şeyi feda edebileceğim şey aşk mı,olmayan ailem mi yoksa özgürlüğüm mü?
neden evlenmekten korkuyorum?
son zamanlarda ne kadar çok kahve tüketiyorum...
dinlenmekten mi yoruldum, kronik yorgun muyum?
evim neden bu kadar soğuk; insansızlıktan mı?
ne zamandır bu kadar şiddetli üşüyorum?
biriyle uyumak ne kadar da önemliymiş... birini hissetmeyi ne kadar da çok seviyormuşum...
neden kendimi terk edilmiş hissediyorum ve buna rağmen neden kalabalıklardan kaçıyorum?
evden çıkmaktan korkar hale geldim...
sıklıkla kendimi mi tekrar ediyorum ne?
kafa dengi nedir? kimdir? benim neden yok?
maviyi en son neden ağustosta sevdim.. deniz aralıkta sevilmeyi hak etmiyor mu?
alaylı bir japon balığı mıyım? bu akvaryum da sazanlarla ne işim var?
son okuduğum kitabı ne zaman bitereceğim?
neden derdimi anlatmak bu kadar önemli?
beni anlayan biri var mı kendimi tanımak istiyorum?
aforizmalar neden hiç bitmiyor?
din, dil, ırk, mezhep, siyasi görüşler, cinsiyet neden bu kadar önemli ve ayırıcıymış gibi gözümüze sokuluyor.. insanlık bu kadar çıldırmış olabilir mi?
nerden olduğum, kaç yaşımda olduğum,görselliğim, neden ne düşündüğümden daha değerli? peki ben neden insanlara tepeden bakarak mutlu olmuyorum? sorun bende mi?
seks neden birine değer vermekten önemli olsun ki?
aşk ruh meselesiyse neden kendimizi etiketliyoruz?
Hastayim anne.agir hastayim.akil sagligim zaten yok ama beden sagligida yavas yavas gitmeye basladi.sekerim artik regule olmuyor ve surekli dusuk.beynim uyusuk ve parmaklarim karincalaniyor bir suredir.dinlenirken yorgun dustum sanirim.cok sey olmaya calisirken " hic " olmak boyle birsey olsa gerek.yas ilerledikce daha cok dusunuyor insan.ozelliklede yalnizligini paylasacak bir kimse " sen " olmayinca.cok sey yapmak istiyorum ama hicbir seye erisemiyorum.yasamin verdigi agirligi artik bileklerim kaldirmiyor.gunden gune inceliyor ayak bileklerim.son zamanlarda ki hiddetim,yanlislarim ve ortmedigim,ortmekte istemedigim kusurlarimla yetmeye calisiyorum kendime,ama yetemiyorum yinede.calan her telefonda iyiyim desemde,genis genis gulumsesem de yinede yetemiyorum kendime.hayat ellerimim arasindan kayiyor ve kimseleri senin gibi sevemiyorum.kimseye icten sarilmiyor ve ozlemiyorum.kimsenin yuzune bakmak istemiyorum.bazilarinin ise bakmak bile istemiyorum.midem zaten yeterince bulaniyor.kimsenin kimseye guvenmedigi ve kimsenin kimseyi gercekten sevmedigi bir zamanda yasiyorum sanirim.evet kimseyi sevmiyorum ve kimseye tahammul edemiyorum. " ablam ve sevgilim haric..."
Seninle konusur gibi yaziyorum iste.bir nevi terapi.belki birileri okurda yaninda ki annesine daha bir sıkı sarilir diye...bugun senin dogum gunun ve bogazimda 10 senedir gecmeyen ve sanirim gecmeyek koca bir yumru var.zaten hep aklimdasin ama bugun daha bir yogun...kalbim sıkısıyor ve derin derin nefes aliyorum,yuregimde ki cigliklari bastirmak icin...yinede rahatlayamiyorum...cok ozluyorum seni.sesini ve kokunu cok once unuttum.yuzunude unutuyorum yavas yavas.korkuyorum...korktukca daha da unutuyorum sanki.resimlerinde yok artik.ofke patlamasi yasadigim bir gunde kiyafetlerimle birlikte onlarida yaktim.cok erken gittin anne.cok az beraber yasadik seninle.haksizligin onde gideni bu.oysa cektigim acilari ve yasadigim yikintilari,senin kucaginda aglayarak dindirmeliydim.16 hazirandan nefret ediyorum...
Seninle bir olmak icin olmek istiyorum anne.seni seviyorum.su rezil dunyada yaratilmis ve yaratilacak herkesten ve herseyden cok seviyorum hemde.
Tanrim nasil bir hayat bu? kime ve neye isyan edecegime sasirdim.annemin öldügü ve benim kapi ustlerine havlular orterek agladigim odada, suan bir baskasi kahkalar atarak televizyon izliyor.annemi yitirdigim,aklimi yitirdigim o odada baskalarinin varligini kabullenemiyorum.acilarimi biraktim ben o odada...annemi biraktim...bu adil degil.haksizlik bu ve lanet ediyorum bu duruma.nefretim buyuyor ve tiksiniyorum...tiksindikce kinim buyuyor ama caresizligimden kuculuyorum.sen kadin olmanin verdigi ozellikle dogurmaya programlanmisken,evlendigin adam gommeye programlanmisti ve onun uzantilarida var yalniz degil...
Ablami aradim az once anne.senden bana kalan tek miras.bu dunyada senin o essiz kisiliginden yansimalar yapan guzel ablami.senden sonra tanidigim en adaletli kadindir benim ablam.senden sonra bir tek o onume koydugu tabakta ki yemek bittikten sonra, doymamissindir sen deyip tekrar tabagi dolduran=) korkuyorum anne.ya onada birsey olursa!!! bu kadarini kaldiramam sanirim...
Sana bu kadar muhtacken ruyalarima bile girmiyorsun anne.hayatin sivri dikenleri sirtima batiyor ve bu gercekten aci veriyor.gorebilmeliyim seni ve yine konusmaliyiz. " bugun dogum gunun " seni cok seviyor ve ozluyorum.ac annem kollarini,oglun yanarak geliyor...
