az önce farkettim ki bu şarkı benim düşünsel sistematiğim ile yazılmış. zihinsel düşünce sürüçlerim bu şekilde seyrediyor. önce her şey dağınık ve karmaşık. korkunç bir kafa karışıklığı ile sorunun ve dolayısıyla çözümün bütünselliği darmadağınık. bu durum önce beni bi bu problemin içinden nasıl çıkarız diye kara kara düşünmeye itiyor. haliyle her problem moralimi bozar, canımı sıkar. unutulmamalıdır ki; alphalar da düşer.
daha sonra yavaşta olsa puzzle ın parçaları hareket etmeye başlar. trompetlere ince ince gitarlar eşlik eder. dağınıklık yavaş yavaş toparlanır. ama gene bir anlamı yoktur. sadece artık dağınık durmuyordur. fakat derli toplu olmalarından dolayı resim gözümün önünde belirir.
ana tonları yakalayıp, böyük resmi görmeye başlayınca, yeğenim, herşey birden hızlanır. bir dikişin iplerinin çözülmesi gibi her düşünce, her tasarı, her fikir hızla yerine, bu sefer olması gereken yerine hareket eder. bu sırada beynimde bir havai fişek gösteri olduğuna eminim. eğer beynimin elektromanyetik dalgalarının frekeansları ölçülse kafamın içinin bir patlama yaptığı görülür. yazıyorsam kalemim hızlanır. konuşuyorsam kelimelerim hızlanır. çiziyorsam darbelerim hızlanır. görüyorumdur artık. ve elekro gitar artık nihayet girmiştir.
ve düşüncenin son nefesini verdiğimde, bütün sesler yerini derin bir huzura bırakır.
