son kışın esrikliği
tüketirken ağır romanları
suya bandırılmış pamuk parçasıyım
‘yalnızlık, hiç kadındır’
diyor biri
öyle ya... “yalnızlık, iki kişi”
biri hâlâ uykuda
eprimiş düşlerini topluyor diğeri
küçük sesli imgeler
tutunamazken birbirine
kadınsı düşünler
kocatıyor beni
sancılı yaratımlar adına
okyanusta tuz, havada oksijen endişesi
usumun eleğinden bir ben düşmüşüm gibi
küfür saçıyorum
şimdi soluksuz gelincik koşumu sokaklar
göğercin kış uykularının suçsuzu
yüzyıl günahları yanaşıyor kıyıya
nemli odaların gözyaşları
–uğurluyor... veremli bellekleri
ellerde şiirli şehrin tanığı mendiller
ve memleket esinleri
ayrılık aman ayrılık
öyle ya ayrılık da iki kişi
biri hep burada
diğeri eskiyor kendi
şiirli şehir istanbul
bir doğmamış
ama bir yaşıyor ki...
–yaşıyor (!)
