bedii sabuncu ilköğretim okulu'nda okuduğum yıllarda okulun hemen girişindeki fotoğrafına her sabah uykulu gözlerle 'kim lan bu herif' edasıyla bakardım. bir gün nöbetçi olduğum zaman yine bu herifin fotoğrafının altında uyukluyordum ki birkaç kişiyle beraber okulu kontrole geldi. bi fotoğrafa baktım, bi herifin yüzüne. işte dedim, işte bu o! sonradan öğrendim tabi okulu kendileri yaptırmış. hatta adı da okulun adıyla birebir aynıymış. ne havalı amcamızdın sen bizim bedii sabuncu!
bir hayirsever. kendisi 84 yasinda imis.hurriyetin haberine gore bu tonton dedemiz, butun varligini egitime bagislayip kendi koyune donmus. 4 bin ogrenci okutuyormus. boyle fedakar insanlarimiz oldugunu bilmek insanin icini rahatlatiyor. ayrica kendisinin de farkettigi turkiyenin kacinilmaz gercegi egitimsizlige de deginmistir roportajinda. kendisi diyor ki; "o kadar ulke gezdim- ki genelde geri kalmis ulkelere gittim- turkiyenin de en buyuk sorununun egitimsizlik olduguna kanaat getirdim." herkesin farkinda olup da kimsenin birsey yapmadigi bir konuyu ustlenerek bir suru ogrenciye isik olmak nasil bir duygudur acaba diye dusundurmustur. herkese nasip olsun diyorum.
