son yirmisekiz gündür her fırsatta yaptığım hareket. ara ara anasına yakalanıyoruz ama yapacak bir şey yok. düşünün; bebeğin kendini en iyi hissettiği yeri, onun için en güvenli alanı "alışır" diye ondan esirgiyoruz. bu en aşağı çocuğa yapılmış bir haksızlıktır. hakkı ondan almaktır. töre, adet, gelenek-görenek, nasihat ne derseniz deyin genel toplum (çocuk yetiştirme)kuralları bunu gösteriyor-öğütlüyor bize maalesef.
"hmmmm sakın çocuğunuzu kucağa alıştırmayın sonra çok sıkıntı çekersiniz" diyor büyükler. yok öyle bir şey kardeşim. çocuk dediğin her gün alsan iki sene bilemedin üç sene alırsın kucağına bir daha zaten istesen de alamazsın. böyle dediydim de bana gülmüşlerdi. bu zamanlar çok değerli zamanlar. bol bol kucağınıza alın mis gibi sarın koklayın.
Cocuk sevmek, koklamak en güzel şeydir. Lâkin kucağa alıştırmak diye bir olay gerçekten vardır. Sonra bir bakmışsınız bebek hep kucakta. En mantıklısı ara da sevip uygun zamana gelince yere bırakmaktır. Tabi ona uygun örtü olacak.cocugun fiziksel gelişimi için bu daha uygundur. Baba kucağa alır sever sonra uğraşmak anneye kalır. O yüzden her şey tadında olsa daha iyi olur. Ama sevgi asla esirgememeli , saklanmamalıdır.
