abicim vardır ya böyle bir klişe, [sese cem yılmaz tizi vererek] asıl katiller bebeklerden katil yaratan zihinlerdir. Ulan düşününce lanet ediyorsun hakikatten, öfkeleniyorsun bu bebekten katil yaratan zihniyete. "halbukiiiii o bir bebekti doğduğunda çevresinde hiçbir şeyden haberi olmayan bir masummm, fakaaaaat bu sabiyiii bir takım karanlık emellere sahip güç odakları aldılar ve bir ölüm makinesine dönüştürdüler..."
Ya buraya kadar her şey iyi güzelde, e be abi peki bu karanlık zihniyetler dediğin adamlarda bir zamanlar bebekti, onu ne yapıcaz? Sonra büyüdüler, büyürken zihinleri kirletildi ilk gençlik yıllarında Cia'e, Fbi'a katılanlar oldu. muadilleri de kendi ülkelerinin özel servislerine katıldı, ondan sonra uluslararası toplum manipületörleri oldular, rejimi değiştirmek için zihinleri yıkadılar, katil yarattılar hani. Yani demem o ki bunun sonu yok aga, bebekten katil çıkaran zihniyetin bebekliğine indikten sonra onları büyütenlerin de bebekliklerine eğilip kısır döngüye sokarız meseleyi.
aslında bu durum biraz megamind animasyonundaki duruma benziyor, bize hep kötülerin büyük mücadelelerinin hep hayal kırıklığıyla bittiği öğretilmiştir, fakat kazandıkları ihtimalini düşündüğümüz zaman ortaya koca bir boşluk çıkıyor. bu da böyle anasını satayım, ihaleyi hep "bebekten katil çıkaran zihniyete" kesiyoruz ama o adamların da bir zamanlar bebek olduğunu görmezden geliyoruz.
ulan sizce de bir gariplik yok mu bu işte yoksa ben de mi bir anormallik var?
