insanız biz. her organımız birbirinden farklı çalışır aslında. sadece orta yolu bulmaları çok küçük zaman dilimlerine tekabül ettiğinden tek bir hareket gibi gözükür.
yalan yok, ilk okuduğumda haberi, iki elimin baş parmaklarıyla sırtımdaki forma numarasını gösteren gol sevinci yaptım. yetmedi, salona doğru koşup kayarak yan yattım ve fotoğraf çektiriyormuş gibi olan gol sevincini yaptım. en son köşe gönderi niyetine sandalyeyi tekmelerken annemin "oğlumuaspdoaıwdlk" sesiyle irkildim. soyunma odama geçtim. odama geçerken de tarafta niyetine anneme bir kere öptüğüm elimi götürüp, sonra kalbime iki kere "eyvallah" yapmayı da ihmal etmedim.
sonra düşündüm. bu bebeğe tecavüz eden oros.u çocuğunun psikolojisinin normal olmadığını. psikolojisi bozuk olmayan hiçbir insanın bir bebeğe tecavüz etmeyeceğini, ama bu adamın hasta oluşunun bile benim gözümde oros.u çocuğu olduğu gerçeğini değiştirmediğini. bunu düşünen kalbimdi. ama hani o lise aşklarındaki gibi "gözde, kalbim seninle olmak istiyor ama beynim buna izin vermiyor, lütfen anla. hayatımda ilk defa, duygularımla [kalp] değil mantığımla [beyin] hareket etcem" şeklinde olan değil. hakikaten kalbimle böyle düşündüm. sonra beynim girdi devreye. o oros.u çocuğu bile olsa, 18 aylık bebeğe tecavüz bile etmiş olsa öyle bir işkenceyi hak etmiyor.
inanın gözümün önünde idam edilse, gözümü kırpmadan izler, zevk alırım. ama bu idam değil. bu linç. hem de öyle böyle bir linç değil. yanlış. en yanlış olanı ise, bu oros.u çocuğunu -hapishanede bile olsa- insanların arasına almaları.
hadım edilse daha yerli yerinde olurmuş denilecek durum ama gözünü oymakta hiç yoktan iyidir zira hapishanede yan gelip yatarak yıllarını kendilerini besleterek asalak gibi geçirenlerden olmamayı yaptığının yanlış olduğunu öğrenmiş olur bu insan görünümlü yaratık..
