Genellikle bu bebeklerin bilmiş bilmiş konuşanlarına kat be kat uyuz olan insandır. Hem bilmiş konuşan hem şımarık bir bebek oh shit! Lanet olsun dostum böylesine cidden tahammül edilmiyor. Sen iki yaşında bir bebek/çocuksun geçip bir de karşıma otuz yaşında adam gibi konuşuyorsun?! Nesin la sen?!
Haklıdır. insan yavrusu özellikle ilk aylarında sevilecek gibi değildir, çirkin bir şeydir kabul edelim bunu. O tüysüz, kel, eciş bücüş şeyin nesini seviyorlar onu da anlamıyorum. Oysa ki kedi yavrusu öyle mi? Her türlü ıstırırım.. Ayrıca ağlayıp bağırıp ortalığın .mına koymazlar hiçbir zaman. Bebeklerin ağlaması bile tüylerimi diken diken etmeye yetiyor benim. Yok kardeşim ben bebek sevmiyorum. Kedi iyidir.
olduğumu sandığım insandır ta ki bugünkü minibüs yolculuğuma dek. uçuk pembe bir montun kolunun içinde kaybolmuş bir el ne kadar güzel olabilirse o kadar güzeldi.
aynı zamanda çocukluk döneminde barbie bebeklerden hevesini alamamış insandır. kendi çocuğun olsa seversin yaklaşımı kadar da iğrenç bir söz yoktur. kendi çocuğumu tabi ki severim de alemin çocuğunu neden seveyim mesela ?
huzur seven insandır... kafa dinlemeyi seven insandır... normal insandır yani... bebek huzursuzluktur arkadaş... zarıldaması, susmak bilmemesi, oyun hamuru gibi sağa sola eriyip ''lak'' diye düşmesi, sonra tekrar ağlaması... sırf ''agucuk bugucuk'' dediğini duymak için çekilir mi lan bu kahır? ayrıca sevimsizdir bebekler... pirinç lapası gibi hacı... yüzü falan taşağım gibi afedersin... buruş buruş... ağlayınca kızarır bir de, iyice itici olurlar... dövsen dövülmez, şikayet etsen edilmez, saçma sapan bir varlıktır bebek... bezlerini değiştirmesi, mama yedirmesi, kusmuklarını temizlemesi, yıkaması, avutması safi eziyettir... gecenin yarısı uykunun en tatlı yerinde ''uvaaaağ'' diye bağrınıp... offf, devam edemeyeceğim sanırım...
