geçenlerde şu 2007 deki sivas maçında söylenen aldırma kartal aldırma TEZAHÜRATını tekrar görünce bir kez daha gurur duydum. Takımın 4 gün içinde ezeli rakibine 2-1, liverpoola da 8-0 yenilmiş. Sense stada koşmuş atkını açmış aldırma kartal diye haykırıyorsun. işte böyle bir şeydir beşiktaşlı olmak. Tarifi yoktur. Bir insan bir beşiktaşlının takımını sevdiği gibi evladını bile sevemez.
o siyah beyaz formaları görünce mutlu olmaktır, kendine gelmektir, ruhunu bulmaktır. 8 yeyip, 10 atmanının umrunda olmayıp inönü stadına gidince bir yavru kartal gibi kendini evinde, mutlu ve güvende hissetmektir.
az olmak azınlık olmaktır. gerekirse 15 yıl şampiyonluk beklemektir. tüm dünyaya kendinden bahsettirmektir. 5 km bayrağın ucundan tutan nine olmaktır. takımı yenilince daha sıkı bağlanandır. yağmurda çamurda arma aşkını yaşamaktır. beşiktaşlı olmak takım sevgisini sadece gelen şampiyonluklarla yaşamamaktır. armamızdaki ay-yıldız tüm yıldızlara bedel demektir.
beşiktaş, seni sevmek hiçbir zaman bırakıp gitmeyeceğini bildiğin sevgiliyi sevmek gibi.
onu sevdiği için asla pişman olmayacak birinin hissettikleri gibi.
bir ayrıcalık değildir, bir üstünlük değildir, herkese nasip olabilir. "ben beşiktaş'ı tutuyorum." diyen herkes beşiktaşlı olabilir. neyini abartıyorsunuz?
bak çocuk! beşiktaşlı olmak zordur... az olmaktır, azınlık olmaktır, mağlup olurken bile aşık olmaktır... kolay değildir çocuk... gerekirse 15 yıl beklemektir... şerefinle oynayıp hakkınla kazanmaktır... unutma çocuk... beşiktaşı güneşli günlerde bulmadık ki karanlık çökünce terk edelim... unutma çocuk kargalar sürü ile kartallar yalnız uçar.
(alıntıdır)
o sezon tarihinin en kötü sezonunu yaşayan fenerbahçe'den kendi sahasında 4, beşiktaş'tan 6 yiyen takımın, 1-0 yenilse bile şampiyon olacak galatasaray'dan 8 yemesine elinde hiç bir delil olmadan "şike" demektir,
ama liverpool'dan 8 tane yemeye "şike" dememektir...
maç günleri gündoğdu'la kalkmaktır. okula, finale aldırmadan atkını,bereni giyip bir umutla heyecanla çıkmaktır evden. metrobüste, tramvayda, vapurda gördüğün her beşiktaş formalıya tebessümle, kardeşinmiş gibi bakmandır. yıldız'dan, barbaros'tan, gümüşsuyu'ndan sanki evine doğru yürüyormuşsun gibi stada yürümektir, kazan'a yürümektir. köyiçi'nde, kazan'da binlerce kişiyle birlikte aynı duyguları hissetmek, aynı heyecanı paylaşmaktır. ülkenin, işin, gücün zorluğunu, stresini, ayrılıkçı anlayışını hissetmemektir. kim olduğunun, nereden geldiğinin hiçbir şey ifade etmemesidir. Dil, din, ırk farketmeksizin tek ve en üst kimliğin beşiktaş olmasıdır. stada beraber yürümektir. daha önce hayatında hiç görmediğin suratlara tebessümle bakmaktır, onlarla kaçan gole üzülmektir. yaşanılan karambollerde sımsıkı sarılmaktır yanındakilere. eksi beş derecedeki havaya rağmen kutu'daki o bunaltıcı sıcaklıktan bayılacak duruma gelmektir bazen.
sımsıcak bir şeydir işte. yaşamadan eksikliği hissedilmez. yaşandı mı da asla kopulmaz.
