hiç tanımadığım insanların ağıza alınmayacak küfürleri ağızlarına almalarını ama sonra diş ipi kullanmalarını, evlerindeki bütün bulaşıkları getirip önüme yığdıktan sonra etrafımda bir çember oluşturarak hep bir ağızdan "senin evdeki musluktan deterjanlı su akıyormuş heyooo!" diye bağırmalarını hayal ediyorum, bu arada yastığın başımı koyduğum tarafının ısındığını hissediyor ve diğer tarafa dönüyorum.
hayallerimi bir internet sitesine yazdım, hükümsüzdür.
Birikmiş hayal kırıklıkları ile artık misafirliğe gelmeye naz yapan yâr gibidirler. Ne oldu da korkar olduk hayal kurmaktan? Çok mu yorulduk, çok mu kırıldık, çok mu büyüdük ya da pes mi ettik yenilgiyi kabullenip? Çok hayal kurduk da tükettik mi kurulabilecek hayalleri? Bilmiyorum! Ne güzel olurdu şimdi sarılıp bir hayale, sebepsiz beliren gamzelerle dalmak uykuya...
