ahmet kaya 'nın arka mahalle şarkısında geçen bir söz. ayrılık acısını anlatan en güzel sözlerden biridir.
insanın ayrılık acısını en çok hissettiği anlar, ayrıldığı kişi ile bir daha bir şeyleri paylaşamayacağını, sevincini, üzüntüsünü bir daha ona anlatamayacağını anladığı anlardır.
hele ki uzun soluklu bir ilişki ise biten. o uzun süre boyunca o kadar alışılmıştır ki yaşananları onunla paylaşmaya, beraber sevinip beraber üzülmeye, o kadar otomatiğe bağlanmıştır ki insan, ilişki bittikten uzun süre sonra bile bu paylaşma ihtiyacını iliklerine kadar hisseder.
ayrılık denen kavramın insana ödettiği faturaların en ağırlarından biri de bu olsa gerek.
insanın en duygulu, en zayıf anında kendi çaresizliğiyle duyduğu gururun sözcüklere dökülmüş halidir. başka bir şey kalmadıysa elinde gururdan başka, nasıl kutsallaşıyor gözünde o gurur, o en zayıf anında.. acıyı da seve seve çekiyorsun, belaya da eyvallah çekiyorsun. her şey üst üste gelince..
işte o an kendinle konuşuyorsun sadece ve kendini sevmeye başlıyorsun..
