"...durum bazen tümüyle ayrı ruh yapısındaki insanları ortak noktada birleştirir... Ama görüyorum ki siz oldukça sabırsızsınız, genç adam...işte böyle... Şu anda kendim de ne diyeceğimi bilmiyorum zaten." cümlelerinin geçtiği tipik bir Dostoyevski öyküsü. Ve ne yazık ki henüz iyi bir çevirisine rastlamadığım eser.
dostoyevski'nin beyaz geceler adı kitabının ikinci öyküsü.* cevaplarını başkasının karısı tabirine saklamış, kendine dahi kabullendiremediği bir kıskançlığın, aldatılmışlığın hikayesi aslında. sanki eğlenceli bir havası var; ama gerçekliği ile iç burkan, kararında bir öykü olmuş. keşke daha iyi bir çevirisi olabilse.
şöyle der kürklü adam:
--spoiler--
Aslında o benim karım değil, ben evli bir adam değilim O başkasının karısı.
--spoiler--
ve şu cümlelerle son bulur:
--spoiler--
ama siz de kabul edin ki, kıskançlık affedilmez bir tutku, hatta belaların büyüğüdür.
--spoiler--
dostoyevski zincirinin en büyük halkalarından sayılması olasıdır. çünkü mevcut öykü; size ruhsal bunalımın eşiğinde olan, 'aldatılıyorum' paranoyası yaşayan bir erkeğin ruh halini daha ilk sayfada, tam manasıyla hissettirecektir.
dosto'nun kalemi, kağıdı olsaydık. o hayatı bir bir karalarken, biz üzerimizde geziden kalemin darbelerini falan saysaydık ne çıkardı?
Dostoyevski'nin okurken güldüren eseri. Devlet tiyatrolarında defalarca oynamıştır.
Yaşlılık bu derece alçalırken gençlik neler yapmaz? Diye yazıyordu bir sayfasında.
Evli ve mutsuz insanların kendilerine heyecan aramasını konu alır.
Karı - Koca yatakta otururken, yatağın altındaki iki adamın diyaloğu gülmekten kırıp geçirir.
+ sayın bayım, lütfen kesin sesinizi! Yakalanacağız şimdi!
