hemen hepimizin başına gelmiştir. birini tüm kalbinizle seversiniz, o başkasına gider. sonra ilişkiyi sorgulamaya, kıyaslamaya başlar, hatta kendinizde kusur arar, duruma bahaneler üretmeye çalışırsınız. halbuki yürüyüp gidebilmeyi, kendi değerinizi ötekine göre belirlememeyi bilmek lazım. bu ancak kendinizi sevmeyi, değer vermeyi öğrendiğinizde gerçekleşiyor. sonrasında gidenleri, neden gittiklerini çok da sorgulamamaya başlıyor, geçmişe değil, geleceğe bakmayı öğreniyorsunuz.
sen saf saf hayaller kurarsın ama bir de bakmışsın koluna birini takmış karşıdan geliyor.kaynar sular başından aşağı dökülür. üzer. hatta bazen depresyona sokar ama hayat devam ediyor. onlar devam ederken yaşamaya senin takılı kalman hiçbirşeyi düzeltmeyecek. aksine herşeyi daha kötü yapacak.başka şeylerle ilgilenmek unutmak gerek.
hem aramaya inanmamak hem de aynı anlatım bozukluğunu tekrar tekrar yapmak.. şaşırtıcı.
-şimdi bu söylemde tercih edilen kim?
-sen
eğer başkası tercih edilmişse şöyle;
(bkz: başka birinin size tercih edilmesi)
ister istemez, en "ben kendimi biliyorum"cuyu bile sendeletir, tercih üzerine "neden, ne için, niye, tekrar neden" diye döne dolaşa düşünmesine sebebiyet verir. halbuki adı üstünde bu bir tercihtir ve nihayetinde hem tercihe, hem de bunu size iletecek açık sözlülüğe karşı saygı duymak gereklidir. üstüne, ara ara dağılıp, silkinip, yeniden toparlanmak iyidir, sizi diri tutar, bazen çok şey götürmüş gibi gözükse de, aslında hayat verir.
