tanıdığım her insanda gördüğüm özelliktir; kendi sıkıntısını başkasına aktararak hafiflemek.
bunun ne kadar çirkin bir şey olduğunun farkındalığına ulaştıktan sonra, bir daha başvurmamak üzere terk ettiğim lanet; insanlık refleksi...
insan dediğimiz bu varlık; öyle bir şey ki, hayatta yediği darbelerin hepsine bir sorumlu arar. suçun kendisinde olduğunu kabullenememek; hayatla yüzleşecek cesareti vermeyen ebeveynlerden olsa gerek, zor gelir bu aciz varlığa. çocuklarını aşırı korumacı yetiştiren toplumlarda, fazlasıyla sık görülen bu olgu, belki de doğu toplumlarının sınıf atlayamamasında ki ki en büyük gerekçe.
hayatta ki başarısızlığını devlete, kurumlara atmak; kısmen haklılık payı barındırdığı için, olayın bu kadarla sınırlı kalan kısımı, belki de kabullenilebilir bir deşarj yöntemi.
ama bunun öyle bir arsızlaşma, alçaklaşma boyutu var ki; akıllara zarar.
örneğin;
kişi gün içerisinde yaşadığı olumsuzluğu, hor görülüşü, köpek gibi sineye çekmesi. akabinde kendisine değer veren insanların yanında, bu gerilimin saframsı tadını kusma isteği.
bilinçaltında yatan, '' ne de olsa bunlar her türlü kahrımı çeker. '' düşüncesine bağlı olarak,
sorunlu kişinin ezginliğinden ötürü hiç bir kabahati olmamaış, aksine onu her zaman esirgemiş, kişiye iyliğinden başka bir şeyini vermemiş olan saygı duyulası insanlara : sataşmalarla, kaba davranışlar sebepsiz çemkirmelerle sıkıntı vermek onları üzmek ve bunu yaparkende mazoistçe bir keyif almak...
yani bu alçak davranışların arkasında yatan gerçek şu.
kendisine ilgi göstermesi muhtemel kişileri, agresiflik temalı ters mantıkla uyararak, ilgiye muhtaç bünyesini doyurmaya çalışan iğrenç egoizm.
elde edilen sonuç da maalesef şudur: kendi egosunu terbiye edememiş, belirli bir bilinç düzeyini aşamamış büyük çoğunluk hiç bir şekilde kıymet verilmeyi, hak etmemektedir.
