tv programlarında konuklardan birini alırlar sahneye ansızın. dumur olur adam konuşamaz, heyecanlanır. iyide adamı izlerken ben niye izlerken yerin dibine giriyorum. yastıkla kapatırım yüzümü utançtan. "sadece benim sığırlığımmıdır bu" diye düşünürken büyüdükçe anladım.. hemen herkes sığırmış.
tanım: bir çok kişinin ortak problemidir. insan sevgisiyle doğru orantılıdır muhtemelen.
düzen: aramaya inandım. doğru başlığı buldum, aramaya daha fazla inanırken yanlışlıkla olmayan başlık ürettim.
entryi yazmak istediğim yer; baskasinin yerine utanmak idi.
başkasının yerine senin utanmandır. mesela ben yetenek sizsiniz türkiye yarışmasına çıkan bazı yarışmacılar sahnede rezil olunca (her ne kadar kendilerinin rezil olduklarını bilmeseler de) acayip utanırım. yüzüm bile kızarır ve kanal değiştiririm. böyle bir şey herhalde.
Her gün, her yerde yaşadığım durumdur. Misal bugün istiklal caddesinde genç ve güzel bir turist kızımız tramvay'ı da arkasına alıp nostaljik bir özçekim yapmak istedi. Ama o da ne amk? Tam deklanşöre basacak arkasından iki hırt birden çıktı ve barış işareti yaparak poz verdi. Kızın yüzü birden düşüverdi aq. Kız tam fırsatını yakalamış, gezmeye geldiği ülkeden güzel bir enstantane ile ayrılmak istiyor ama Arkadan iki tane maymun çıkıp fotoğrafı mahvediyor. Lan zaten ülkede turist yok, kalanları da siz göndermeyin.
sosyal medyadaki insanları görünce içimi kaplayan duygu. yazım hataları o kadar yoğun ki insan bunun türkçe olduğuna inanamıyor. öte yandan şimdiki neslin bulunduğu durum içler acısı insanın geleceğe olan inancını karartıyor. büyük beğenisi olan sayfaların mizah seviyesi beni güldürmek yerine acı çektiriyor. 5 yıl önce daha güzeldi lan her şey. her gün biraz daha boka sarıyor sosyal medya.
