simone de beauvoir'nın 1945 yılında yayınlanan harikulade romanı.
olaylar ikinci dünya savaşı öncesi ve bu savaşın yaşandığı zamanda geçer.
Romanın girişinde dostoyevski'nin "Herbirimiz her şey için ve herkese karşı sorumluyuz." sözü yer alır. Romanda ana fikir de bu söz üzerine kuruludur daha çok.
Romanda varoluşçu etki hakimdir. Dinmek bilmeyen bir varoluş sancıları. Ki bu sancılar kitabın her bölümünde hissedilir. Varoluşa bir anlam yükleme çabaları.
"Çevresinde zaman, yer havaya uçmuştu. Ansızın hiçbir bağının olmadığı bir çağın, bir dünyanın ortasına esrarı bir boyut içinde fırlayıp gitmişti. Garip bir gökyüzünün altında, yok olmuş olarak kendi varlığının dışarda bırakıldığı bir hikayenin meydana çıkışını seyrediyordu. "Sanki burada değilmişim gibi, sanki sadece, 'burada değilim,' demek amacıyla buradaymışım gibi."
"Sanki ben bir hiçmişim gibi. Bütün dünyada bütün insanlık için varolan, oysa sonsuza kadar onlardan ayrı olan hiç ve her şey. Yoldaki çakıl kadar suçlu ve suçsuz. Öylesine ağır, gene de öylesine hafif."
"Bence senin yanıldığın nokta şu; yaşamanın nedenlerinin gökyüzünden hazır olarak önüne düşeceğini sanıyorsun. Oysa biz, kendimiz bulmalıyız bunları.
Ama kendimiz bulduğumuzu bildiğimiz anda bunlara inanamıyoruz. Bu sadece kendimizi aldatmanın bir yolu.
Ama öyle havadan bulamazsın onları. Bir sevgi ya da arzunun gücünde buluruz, sonra da bulduğumuz şey somut ve gerçek olarak önümüzde yükselir."
"Her yolun doğru olduğunu düşünüyor musun? dedi Leclerc kuşkuyla.
Tersine: bütün yollar kötüdür, dedi blomart.
Bir zamanlar o da eylemlerini somut nedenlerle sağlama bağlamayı aklından geçirmişti. Ama bu çok kolay olurdu. Sağlama bağlamadan eylemde bulunmak zorundaydı. insan hayatlarına değer biçmek, bir gözyaşıyla bir damla kanın ağırlıklarını karşılaştırmak imkansız bir girişimdi. Ama artık değer biçmiyordu. Her para geçerliydi, bu bile: başkalarının kanı."
