jean paul sartre, bu konuya 'başkası sorunu' adı altında bir yorum getirmiş. kısaca şöyle açıklayayım:
başkası dediğimiz 'şey' ilk bakışta masa gibi, duvar gibi, ne bileyim yanından geçerken dikkatini çekmeyen kaldırım taşı falan gibi bir 'şey'. senin için bir anlam taşımıyor yani. farkında bile değilsin varlığından. sadece herhangi bir 'şey' işte. ne zaman ki senin tasarılarının, düşüncelerinin bir aracı ya da bir engeli oluyor, o zaman var olmaya başlıyor işte o şey. daha önce var değildi senin için. belki de seni araç olarak kullanabileceği kendi tasarıları var onun da. işte tam bu noktada bir 'şey' olma sırası sana geliyor. artık araç sensin. sadece araç.
--spoiler--
başkası yalnız benim dünyamı çalmıyor, o aynı zamanda benim gerçek benimi un ufak edip yok etmek istiyor. beni kendi tasarılarıma göre değil, geçmişime, olmuş olduğuma göre yargılıyor. bakışıyla beni yakalayıp tutsaklaştırıyor, kendisine bakanı taşa çeviren medüz gibi beni bir nesneye dönüştürüyor. işte benim kendimi aşağılanmış, bağımlı, donmuş bir varlık içinde algılamamın utancı, yani benim bir nesne olma utancım buradan geliyor.
--spoiler--
bir de şöyle açıklamış:
--spoiler--
bir bakıştır başkası her şeyden önce, bir anda benim varlığımı durduran, donduran, kemikleştiren bir bakıştır; bir anlam verir yaşamıma. ben bu anlamı, 'olanaklarımın yabancılaştırılması' olarak yaşarım.
--spoiler--
başkalarının hayallerine dahil olmak; bir nesne olmak aslında. tutsak bir nesne. bir tutsak olduğumuzda, yani birisi bizim karşımızda üstün duruma geldiğinde, kendi özgürlüğümüzün sorumluluğunu yüklenemeyiz artık. bir başkasının özgürlüğü içinde yaşamaya başlarız.
