başkalarını suçlamayla ilgili kendinize an be an suçlama yaptığınız sürece gerçekleşmeyecek olan.
kendinizle ilgili manalı bir teşhisten sizi alıkoyarsınız böylece. bu da kendi bağışıklık sisteminizi "hadiyin askerler" diye harekete geçirmenize çok büyük bir engel teşkil eder. çünkü hedefiniz akdeniz midir.
nereye yani.
evet, kin ve suçlama duygusu tüketici ve hatta gerileticidir. hiçbir faydası da yoktur. panzehiri de sorumluluk almaktır.
ancak olayın dolayısıyla da acının sorumlusu (nası önleyeydiniz efendim müneccim miydiniz neydiniz allahaşkına, masumdunuz lütfen, her türlü masumdunuz hem) kişiyi tespit edip suçlamadan sorunu ortaya çıkaran tahribatın nerede olduğunu hissedemez, bilemez, konumlandıramazsınız. nasıl sorumluluk alacağınızı bilememe durumu başgösterir.
yani suçluyu atayıp, tayin edip (aynı gelmeden evvel yaptığınız gibi) yarayı da "sivri bir bıçakla" oyaraktan kurşunu çıkardığınız vakit faile aha bu da senin götüne girsin emmi nah, deme zamanınız gelmiş demektir.
o yüzden suçlayın efem. bunlar hep insan oğlunu baskılayan, üzerinde oynanmış kavramlar bırakın gitsin.
ek: entry'i çok kötü yazdığım için anlayamadım. insanları suçlamak kötüdür ancak suçlamazsanız acıyı hissedemeze sorunun kökenine inemezsiniz. en güzeli hiç suçlamamak ancak istemsizce kırılıp boşveriyorsak biraz öfke iyi gelir diye düşünmüştüm.
ordan yola çıkıp yazmaya çalışmıştım kendisini.
