ey gafil, sen yerinde duruyorsun onun küçülmesi senin yükselmen demek değildir. yücelmek istiyorsan harekete geç, ona buna bok atacağına yararlı bir şeyler yap denilesi kişidir.
(bkz: farazi yükselme)
aşağılamanın, aşağılık bir davranış olduğunu bilincine varamamış kişilerin düşüncesidir.
Bu tarz düşüncelere kapılanlar ya egolarına kurban olmuşlardır, ya da egoları bile onlardan ayrıdır. Toplum pek içine almayı istemez o tarz kişileri çünkü amaçları toplumda yücelmek, takdir toplamaktır*, yücelmek için toplumu aşağılamakta topluma karşı yapılan 10 kusurlu hareketten biridir. Bu kusuru hakeme itiraz ederek, haklı çıkarmaya çalışmayın. ilk sarı kartınızsa kalan dakikalarda daha dikkatli olun ve centilmenliği elden bırakmayın, şayet ikinci sarıdan kırmızı ya da direkt kırmızı ise oyuncudan özür dileyerek sahadan çıkın. *
Aynı zamanda başkalarını aşağılayarak yücelediğini düşünmek kadar da başka kişileri de gerçeğin dışında abartılı bir şekilde övdüğü zaman yüceleceği düşüncesi kadar yanlıştır. *
turkiye gibi carpik gelisen toplumlarin malesef cektigi sorundur. buyuk hedefler vardir; okuyup adam olmak gerekir. universitelere gitmek gerekir, BMW almak gerekir, bogaz'da ev almak gerekir, en kral, en karizma olmak gerekir, sevmesen bile en guzel kizi goturmek gerekir.
kisacasi herseyin en iyisini yapman gerekir. haa sen yapmak istemeyebilirsin. o onemli degil, toplum senin yapmani bekliyor. zira yapmazsan sen bir hicsin. hepimiz bu dusunce sisteminin kurbani olmadik mi ? bu anormal buyuk hedeflerle buyuduk, basaranlar ne kadar mutlu oldu ? basaramayanlarin buyuk cogunlugu kendilerini ezik hissetti, basarisiz hissetti. bunun yansimasi olarak, diger insanlari kucumseyip kendilerini ustun gormeye calistilar. bana gore turkiye'nin en ciddi sikintilarindan biridir.
sürekli haklı çıkmak için uğraşarak ya da gösterişle ezerek kurulmaya çalışılan baskı, en net tabirle zulüm olduğundan, yanlış bir değerlendirmedir. insan her zaman haklı olamaz, cebi ne kadar doluysa çevresine o kadar uzaktan bakar. uzaklaşıp sesini olur olmadık yere yorarak kendisi yalnız kalır, kendini kandırır aslında.
sevgiden ve vicdandan yoksun insanların yapabileceği hatadır. bu insanlar kendi koplekslerini kapatabilmek için başkalarına sataşırlar. hırs ve kıskançlığın kurbanıdırlar..
yozlaşmaya yüz tutmuş toplumların ciddi bir rekabet ortamı içinde yetiştirdiği bireylerinin içgüdüsel olarak gerçekleştirdiği eylem. bu ego sorunlu insanlar diğer insanlarla ilişkilerini sosyal bir savaş olarak görür ve başkalarını aşağılayarak yüceldiklerini sanarlar ki bu türün popülasyonu da günümüzde yadsınamayacak kadar fazladır ne yazık ki...
yaşadığımız hayata birgün farklı bakalım. etrafımızdaki insanlara....
lisede çok samimi bir arkadaş grubu... yaşadıkları mutluluktan harbi dost olduklarını dışardan bakınca farkedebiliyorsunuz. ortama bir iki kız ve yeni insanlar gelince birbirlerine öylesine laflar atmaya başlıyolarki, tadı kaçıyor yavaş yavaş sohbetin. hakaretler şaka örtüsü altında kahkahalara karışıyor. kalpler kırılıyor. 'samimi' arkadaşlar yarışa giriyor, çünkü birbirlerini ezdikçe yükselecekler.
işyerinde günlerini, haftalarını, aylarını yüzyüze geçirmiş iş arkadaşları... sohbet ediyorlar içtenlikle yada yine öyle görünüyor dışardan bakınca. ayrıldıktan sonra birer ikişer: yalnız kalınca iki arkadaş başlıyor asıl söylenmek istenenler, ama gizli kalanlar. gıybet, dedikodu insanı bürümüş hırs ile çıkıyor ağızdan hevesle... yüze gülenler birbirlerini arkadan bıçaklıyor ama bu sefer samimice, içtenlikle. çünkü birbirlerini ezdikçe yükselecekler
televizyonda bir açıkoturum, farklı görüşler bir arada. kimin ne fikirde olduğunu karalamaya çalıştığı görüşten anlıyorsunuz. çünkü kimseyi kendi görüşünü anlatması tatmin etmiyor. çünkü karşı görüş mensubunu ezdiği zaman kazanmış olacak sanıyor kendi doğrusunun, çünkü birbirlerini ezdikçe yükselecekler
empoze edilmeye çalışılan, pompalanan hayat tarzı bu bize. televizyonda insanların birbirine hakaret etmesi, küçük düşürmesi dikkat ve keyifle izleniyor çünkü.
tablo biraz karamsar oldu belki ama bu işin sadece kötü tarafıydı. mevlanalar, yunuslar da çıktı bu kültürden çünkü ama onların yeri değil bu başlık.
psikolojik temelli bir problemdir. genellikle acıdığımız bazı kimselerde çokça rastladığımız durumdur. kendilerini ön plana çıkaracak fırsatlar ararlar bulduklarında o acınası durumlarından eser kalmaz onlarda vahşileşirler, terbiyesizleşirler. aşağılık komplekslerini yok etme fırsatı bulmuşlardır artık. esas bozguncudurlar emin olun. allah ırak eyleye.
