Aşırı titiz sayılmam çok utanması arlanmasi olan biri de değilim. Izmirden bursaya geldim 3 gundur arkadaşlarla kalıyorum. Hepsi zart zurt hücum borusu gibi osuruyor ben işerken bile sifonu çekip öyle işiyorum ses çıkmasın diye arkadaş o bok içimde yumruk oldu artık. Arada köpek gibi çıkarıp gezdiriyorlar beni mekana götürüyorlar belki sıçarım diye ama yok yok. Tuvalete gidiyorum iki osurup dönüyorum. Resmen izmire gidip sıçıp geri gelicem.
işin ilginci bunların hepsini konuşabiliyoruz ama eyleme dökemiyorum amk.
Gece altıma sıçarım diye uyuyamiyorum mutfakta takılıyorum şu an bile millet fosur fosur uyurken. Hayat çok zor.
kendimi oraya ait hissedemezsem yapamıyorum. yani benimsemem gerekiyor orayı gerçi son zamanlarda şöyle bir yol izliyorum giriyorum iki dakka duruyorum (tabi birşey yapamıyorum) sonra aynısını bir daha yapıyorum 3. girişimde işi bitiriyorum daha kolay oluyor bilinçaltım daha öncede oraya girdiğimi ve yapabildiğimi sandığı için olsa gerek sanki kabulleniyor.
