başbakanın ıraka giren amerikan askerleri için dua ettiği günleri çok çabuk unutmuş olan (bkz: amerikan askerleri için dua ediyorum) kişilerin hezeyanıdır. mısırda ve suriyede yaşananlara, hatta daha da genelleyecek olursak; onlarca yıldır ortadoğuda yaşananlara hiç bir yürek dayanmaz. dayanmamalı da. ama iktidarı döneminde bodp eş başkanıyım diye, kocası terfi almış sosyetik kadınlar gibi şişinen bir başbakanın göz yaşları ben de pek de etki bırakmıyor doğrusu.
niyet okumayı bırakalım. iki dakikalığına başbakanın tüm mazisine bir sünger çekelim. ortadoğuda yaşanan bütün kargaşalarda, iç savaşlarda çok net bir şekilde taraf olmuş ve tarafını tuttuğu adamlar da hep mağlup olmuş olan bir başbakanın canlı yayında hüngür hüngür ağlaması mı daha samimi gelir; yoksa bütün bu olaylarda sakin durmuş, tarafları şiddet kullanmama konusunda uyarmış ve bunun haricinde de tarafsızlığını devam ettirmiş olan bir başbakanı mı daha samimi ve de başarılı bulursun deseler hiç düşünmeden ikincisi derim. bu şekilde barışa da daha fazla katkı vermiş olurdu.
suriyede muhalifler de çocuk öldürdüler. ırakta amerikan askerleri binlerce masum çocuğu öldürdü. pek çoğunu da yetim ve öksüz bıraktı. bizler de pek çok şehit verdik o dönemde. ben hiç birisinde başbakanın bu kadar duygulu göründüğünü, kamuoyunun bu kadar duyarlı davrandığını görmedim. buradaki samimiyetsizliği göremeyenlerle de kesinlikle aynı saflarda olduğumuzu düşünmüyorum.
çünkü biliyorum ki o insanlar mısırda sisinin, suriyede esadın öldürdüğü çocuklar için ağlayacak ama mursi taraftarlarının, ösonun yaptıklarına sessiz kalacaklar. reyhanlıda, ceylanpınarda ölenlere, yaralananlara dönüp bakmayacaklar bile. ben ise oturduğum yerde hepsi için de üzüleceğim. belki kameralar karşısında göz yaşı dökemeyeceğim. kitlelere ne kadar üzgün olduğumu gösterme şansım olmayacak. olmayıversin. gösteriş yapmanın kime ne faydası var? allah bilecek benim içimi. bu da bana yeter de artar bile.
