ne yapılırsa yapılsın, geçilemeyen komşu çocuklarıdır. arkadaş ne yapsak yaranılmıyor a.q ailesine. okul kayıpsız bitirilmiştir, askere gidip gelinilmiştir, bir iş bulunup çalışılmaktadır. evin faturaları, annenin kredi kartları senin tarafından ödenir. ama komşunun çocuğu sevgili yapmış, o kredi kartlarını ödediğiniz anneniz size bunu hatırlatır. ne yapayım arkadaş daha?
cinayet için en öncelik taşıyan insanlardır. Babam bu konuda çığır açmıştır. Beş çocuğu olan bir komşunun okuyan ve memur, iş güç sahibi olan çocuklarından sonra en son çocuğu için sarfettiği şu sözler artık eeehhhh dedirtmistir.
- en küçük oğlanı gördün mü bak? Çocuk öyle bir traktör sürüyor ki aklın gider.
ve tabi dokuz yıl üniversitelerde dirsek çürütmüş ben olarak artık traktör mevzusunu kaldıramıyorum. Cinayet sebebini sizlerle paylaşıyorum polis bey. Bizim evin üst katında cinayet aleti ile teslim oluyorum. Ikibinoniki. Masaçuses. Abede.
annelerimizin ve babalarımızın bizim başarılarımızı görmek yerine komşu çocuklarının başarılarını görmeyi tercih etmesidir.
o çocuklar, ne okullar okumuştur, ne başarılara imza atmıştır.
biz mi? biz onlar kadar olamayız hiçbir zaman.
"seni kimseyle kıyaslamıyorum" der bir anne, oysa ki ardından, "bak üst katta oturan kıza, bir bak neler yapıyor, nereyi kazandı?" gelir bu cümlenin devamında.
sonra aşağılık kompleksli çocuklar yetişir boy boy.
kendine güveni kalmaz, tutunamaz, başaramaz.
başarsa ne olacak ki? hep bir başkası ondan daha iyidir, daha gözdedir.
sen a'da başarı yakalarsın, o b'de. ama b her zaman daha önemlidir, öyle gösterilir.
ve sonunda pes eder.
ben yapamıyorum, komşu çocukları yapsın...
trajik bir durumdur. haa yok öyle onun başarısından ezilmek değildir trajik olan. o fırlatmanın örnek olmayı haketmeyişidir. hatta daha fenası ebeveynin kendi çocuğunun değerini bilmemesidir. o örnek denen fışkırtmaları skandallarıyla aslında hepimiz biliriz. benim mahallamdeki örnek homo olur ama senin mahallendeki örnek başka bi ibneliğiyle elaleme maskara olur. hayatın cilvesidir işte. bu dram soslu satırlarım tüm patavatsız ebeveynlerin kızılcıkşerbeti tiryakisi evladı güzidesine gelsin.
bu çocukların en önemli özelliği başarılıyken piyasada olmamaları. sen bursluluk sınavını kazandığında, lgs de ilk yüze girdiğinde filan ortalarda olmaz bunlar. belki sen 5 yaşında okumayı söktüğünde konuşmayı bile bilmiyordu pezevenk ama konu oraya hiç gelmez. ta ki başarısızlık gelip seni bulana kadar.
başarısızlık dediğin belli dönemlerde her insanın başına gelen şey. tabi aramızda bazı android arkadaşlar olabilir, onları hesaba katmıyorum. onlar liseyi bitirir, üniversiteyi bitirir, iş bulur, askere gider, döner, evlenir, ev alır... hayatlarında herhangi bir sekte, efenime söyleyim bir tökezleme filan mevzubahis değil, olamaz. normalde insanların başına gelebilen bir şey başarısızlık. işte tam o zaman peyda olur bu başarıdan başarıya koşan yavşak komşu çocuğu.
ilkokulda osmanlının büyüme dönemini anlatılırken çok eğlenirdim ben. böyle fetihler filan var, topraklar sürekli büyüyor, çok zevkli lan. böyle gidiyorlar doğudan biraz tırtıklıyorlar, geliyorlar viyanaya dayanıyorlar filan. ta ki gerilemeye kadar. biraz müfredattan da kaynaklı tabi ama o zamana kadar adı laf arasında bile geçmemiş bir rusya peyda oluverir. peyda oluverir yeterli değil hatta, resmen bela oluverir. ordan girer, burdan çıkar, şurdan anlaşma yapar filan. darlar insanı, dönemin padişahlarına filan acırdım yani. dünkü yavşak rusya adam olmuş da bizden toprak istiyor.
işte komşu çocukları da böyle yavşak insanlar. insanın başarılı döneminde karşısına çıkmazlar. akbaba gibi sinsi sinsi takip eder, tökezlediğinde hemencecik tepene binerler. şanslıysan kurtulur yoluna devam edersin. değilsen uludağ sözlük'e dert yanarsın işte böyle.
elalemin çocuğu beni hiç ilgilendiremedi. elalemin çocuğu sokaklarda sürtebilir , hiçbir şeyi takmayabilirdi ama ben o çocuk değildim . nedense elalem hep yanlış yapıyordu , ama ben doğru yapmalıydım.
komşunun tavuğu komşuya kaz görünürmüş misali atasözünü doğrulayan bir olaydır. çocukluğumda çok karşılaştığıtım bir sözdür. aileler bunu söylerken çocuğunu fişeklediğini düşünür. bizim de onlar gibi olmamız için gayret göstereceğimizi zannederler ancak tam tersi aslında çocuğunun kırıldığını umutsuzluğa düştüğünü düşünemezler.
