nefretliktir. hatta birilerinin yazdığı bir şeyi okurken bir tane bile bağlacın bitişik yazıldığını görürsem o yazıya olan güvenim tamamen kayboluyor benim. muhabbet ettiğim insanlar için de geçerli bu. "bende gelicem." diyor yahu. hadi "gelicem." bi' yere kadar. da yani şimdi o "bende" öyle yazılınca "sen siktir git gelme!" diyesim geliyor benim. ya da bir makale okuyorum ya da bir haber okuyorum. bunları yazan adamlar bilimadamı ya da gazeteci yahu. gramere en çok dikkat etmesi gereken kişilikler de bunu böyle yazınca ben o yazının içeriğine nasıl güveneyim? tamam çok samimi hislerini dökmüş olabilirsin de benim için bitiyor o yazı işte. hatta hatta bir dipnot, eski sevgilimi zittigilyon kez uyarmıştım bağlacı ayrı yazması için, dinlemedi. bunun için ayrılmadım tabi lan. o kadar da şaapmadık. şoolmadık. şey değiliz.
şahsi olarak her zaman uyduğum yazım kuralıdır. lakin türkçe her yönüyle mükemmel kullanılıyormuş sanki 'de' sadece ki, de bağlaçlarının yazımı sorun olmuştur. yıllar önce bir pazartesi sabahı istiklal marşımızı okumadan evvel okul müdürü bir konuşma yaptı. emperyalistler, sömürgeciler vs. bunlara her zaman karşıyız gibisinden. konuşması sırasında da handicap kelimesini kullandı. çelişkiye bakar mısınız? demem o ki; de, ki vb. bağlaçların yazımından ziyade paradoks, handicap, aktif, background ve buna benzer kelimeleri günlük hayatımızda kullanacağımıza varsın olsun benim yurttaşım de bağlacını yanlış yazsın.
"sende mi bürütüs?" Mesela böyle bir serzenişte bulunan birisinin kalp kırıklığını vurgulamak ve hemen yanındaki birinden kazık yendiğini anlatmak için birleşik yazılmış bir örnektir. Ya da yazanı yeterince bağlayamamış olan bir bağlaçtır.
